De zelfrijdende auto is onderweg en dat blijft nog wel een tijdje zo. Op de snelweg of hoofdwegen functioneren ze prima. Zolang er geen appende fietsers, scooterende pizzabezorgers en onoplettende voetgangers in de buurt zijn, kan een zelfrijdende auto, zonder stuurwiel goed functioneren. Als die er wel zijn, dan zal deze alleen nog met zeer lage snelheid kunnen rijden om op tijd voor onverwachte gebeurtenissen te kunnen remmen. Ook zal een zelfrijdende auto slechts moeizaam een drukke weg met continu overstekende voetgangers kunnen oversteken. Dat zal voor extra opstoppingen zorgen.
Om te kijken welke technologische oplossingen wel kunnen bijdragen, kwam ik op het woord, de zelfrijdende voetganger, een soortgelijk pleonasme als de zelfrijdende auto.
Op 7 maart 2015 schreef ik onderstaande blog, die op de toekomstige onderlinge connectiviteit van auto’s na, nog steeds actueel is.
Krantje lezen
Met eenvoudige, bestaande technologieën kan de auto zelf rijden, op de snelweg althans. Indien een auto voorzien is van lane keeping assistance, adaptive cruise control en automatic brake assist, kan de bestuurder op de snelweg, rustig een krantje lezen of een dutje doen. Dit type zelfrijdende auto’s komt meestal in het nieuws, met daaraan geplakt het jaartal 2017 of 2020.
Veel lastiger is het om een auto zelfrijdend te maken in stadsverkeer, omdat fietsers, voetgangers en scootmobielen erg onberekenbaar zijn. Bovendien heeft de ‘robotauto’ het gedrag van de voetganger in het geheel niet in de hand. Daarnaast is het voor computer-, radar-, lidar- etc. systemen onmogelijk te voorspellen welke intentie een andere verkeersdeelnemer heeft.
Als er een automobilist links of rechts aan komt rijden, is de blik in zijn ogen, de beste voorspelling van zijn gedrag. Indien er een gespannen oogopslag is, dan is de verkeersdeelnemer van plan om over te steken. Indien de blik afwezig is, wil hij nog wel een rondje wachten óf hij is onder invloed van geestverruimende middelen. Systemen die op de ‘geautomatiseerde’ auto zitten, hebben deze voorspellingsgave nog niet. Maar ook op dit gebied zijn er ontwikkelingen.
Systemen die vermoeidheid bij de autobestuurder kunnen meten via oogbewegingen, zijn er lang. De bestuurder kan in dat geval het advies krijgen om een bakkie te gaan nemen. Uiteraard is de technologie ver genoeg gevorderd om aan andere bestuurders in de omgeving door te geven dat er van links een niet goed uitgeslapen bestuurder aan komt, maar het recht op privacy gaat alsnog voor. Een stap verder gaat het meten van
ademhaling, spierspanning, hartslag, transpiratie en huidtemperatuur. Deze meetwaarden veranderen onder invloed van stress en het stressniveau neemt toe bij het oversteken van ingewikkelde kruisingen.
Implantaat in de schedel
Nog een stap verder gaan voorspellingen over het menselijk gedrag. Die kunnen worden gemaakt door met een speciale MRI-techniek in de hersenen te kijken. Neurologen van de universiteit van Western Ontario (Canada) keken naar de activiteiten in verschillende hersengebieden. Door die informatie te combineren en te interpreteren, kunnen ze seconden vooraf voorspellen welke beweging een proefpersoon gaat maken.
Wetenschappers van de universiteit van Michigan hebben deze technologie mobiel gemaakt door een implantaat in de schedel te brengen. Dat geeft signalen door aan een computertje buiten het lichaam, zodat bijvoorbeeld mensen die een dwarslaesie hebben toch hun armen of benen kunnen bewegen. Deze informatie zou in technische zin ook tussen auto’s en mensen uitgewisseld kunnen worden, zodat een stadsritje ietwat
comfortabeler wordt.
Over deze column
In een wekelijkse column, afwisselend geschreven door Wendy van Ierschot, Eveline van Zeeland, Eugène Franken, Jan Wouters, Katleen Gabriels, Mary Fiers en Hans Helsloot probeert Innovation Origins te achterhalen hoe de toekomst eruit zal zien. Deze columnisten, soms aangevuld met gastbloggers, werken allemaal op hun eigen manier aan oplossingen voor de problemen van deze tijd. Morgen zal het dus goed zijn. Hier zijn alle voorgaande afleveringen.
