Als de Coronacrisis ons iets duidelijk maakt, is het wel dat de oplossingen van vroeger niet meer werken voor de problemen van vandaag. Maar om die nieuwe oplossingen te bereiken en echte innovaties te creëren waar de maatschappij wat aan heeft, moet er iets veranderen in de manier waarop wij tegen de wereld aankijken. Nieuwsgierigheid, de basis voor alles wat we bij Innovation Origins doen, is daarbij cruciaal, zo toont ook het onderzoek van Danae Bodewes aan. In een serie interviews spreekt ze met nieuwsgierige types die elk op hun eigen wijze de bouwstenen leveren voor een nieuwsgierig leven. Hier de complete serie tot nu toe. (NB: dit interview dateert van vóór de corona-pandemie)
Nieuwsgierige types: Hans Teijgeler (49): IT manager, software ontwikkelaar, projectmanager, business analyst, ondernemer, vliegtuig- en auto-ontwerper en bouwer.
Hans Teijgeler is van jongs af aan gefascineerd door mechanica. Hij maakte tussen zijn 12de en 15de brommers, zeilen, surfboards en snowboards. Later werden dat vliegtuigen en zijn eigen auto Minotto. Hans lijkt een jongensdroom te leven en heeft de plannen voor een volgend avontuur al klaar liggen. Hoe krijgt hij dit voor elkaar en hoe beleeft hij zijn nieuwsgierigheid?
Op de LinkedIn pagina van Hans staat te lezen: Building sports cars that bring raw, pure, unfiltered fun back to driving. Ik mis hier nog de woorden mooi en compromisloos bij. Benieuwd geworden? Bekijk dan deze video van autojournalist Werner Budding over Minotto.
Naast Carros, Octane, Autovisie, Telegraaf, Corsa Italia, Autoblog en Gli Amici della Ferrari schreef ook Topgear.nl recent een mooi artikel over Hans en zijn Minotto.
Maar dan nu van de auto terug naar de man waar het in dit interview over gaat. Waar komt zijn passie voor auto’s en vliegtuigen vandaan? En was hij altijd al zo nieuwsgierig als hij nu is? Ik begin met mijn vaste openingsvraag:
Wat betekent nieuwsgierigheid voor jou persoonlijk?
In de praktijk pakt mijn nieuwsgierigheid als volgt uit: ik zit in de auto of op de bank. Ik denk ergens aan. Hoe zit dit in elkaar? Ik denk verder en verder. Ik raadpleeg Wikipedia en YouTube.
’s Avonds zit ik vaak nog op YouTube. Niet om Enzo Knol te bekijken, maar alles te bekijken wat mijn interesse wekt. Zo was ik ook jaren lang fan van Discovery Channel. Iets wekt mijn interesse. Ik begin dieper te graven. Sommige dingen blijven hangen. Wanneer ik daar keer op keer op terugkom begint er zich een idee te vormen. En dan fuck it. Dan ga ik het gewoon doen.
Ik begon als jochie van vijf al met alle boeken in de bieb te lezen. Dingen zijn niet gewoon zoals ze zijn. Ze zijn zo met een reden. Ik wil weten waarom ze zo zijn. Dit kan best vermoeiend zijn. Ik kan me storen aan mensen die niet begrijpen waarom dingen zo werken als ze werken en me daarmee voor de voeten lopen.
Voel je je dan belemmerd door je nieuwsgierigheid?
Dit is wie ik in essentie ben. Ik kan niet apathisch starend op de bank zitten zonder dat het begint te borrelen van binnen. Ik merk wel dat er een limiet zit aan het aantal projecten dat ik kan draaien. Ik heb altijd één project teveel. Dat staat dan geparkeerd. Zo staat er een Ferrari te wachten om gerestaureerd te worden. Maar daar kom ik niet aan toe. Ik pak nieuwe projecten op, waardoor anderen weer in gevaar komen.
Het maken zelf vind ik niet zo interessant. Ik vind vooral het proces interessant. Wanneer ik 30 miljoen op de bank zou hebben dan zou ik het maken graag aan anderen overlaten. Ik zou dan zelf vooral bezig willen zijn met de grote lijnen, het verzinnen en verfijnen van een idee totdat het af is. Het echte maken is een irritante bijzaak. Dat kost tijd en neemt tijd weg voor creativiteit en andere projecten.
Het echte maken is een irritante bijzaak. Dat kost tijd en neemt tijd weg voor creativiteit en andere projecten.
Hans Teijgeler
Ik ben nu in gedachten al bezig met het volgende idee. Een vliegtuig, het wordt de vliegende variant van Minotto. De jaren ’30 zie ik als de hoogtijdagen van de luchtvaart. Ze maakten gave vliegtuigen die nog behapbaar waren. Net als de Minotto. In de jaren ’50 waren racewagens nog behapbaar. Je kon er nog mee op de snelweg rijden. De huidige formule 1 wagens, daar kan je niks mee. Ze zijn te complex en je kan er al helemaal niet mee op de snelweg rijden. Ik kom terug op de techniek en stijl van art deco, de roaring twenties, aangevuld met nieuwe technieken. In mijn geval met een veel te grote motor.
Het moet niet een van de velen zijn
Hans Teijgeler
Ik bedenk het liefst hoe dingen beter kunnen: iets dat het anders maakt dan de standaard. Het moet niet een van de velen zijn: the middle of the road. Ik wil het beter maken dan het was. Het is misschien een arrogant idee dat je het beter kan. Maar wanneer je het een aantal maal hebt waargemaakt dan wil je steeds meer. Iets nieuws ontwikkelen vraagt om compromissen, maar bij mij liggen de wegingen en criteria anders. Ik wil het aanpassen hoe ik het wil hebben.
Je houdt niet van het maakproces maar je doet het wel, hoe motiveer je jezelf hiertoe?
Alleen een idee is alleen een idee. Ik wil het idee toetsen en tastbaar maken. Als kind was ik al altijd bezig om iets te maken. Iets dat behapbaar was. Ik heb lang met lego gespeeld zodat ik vorm kon geven aan mijn ideeën. Ik maakte brommers en surfplanken. Op mijn viertiende begon ik een zeilmakerij en rond mijn vijftiende maakte ik snowboards.
Hoe bepaal je wat behapbaar is?
Dat weet ik niet. Vroeger moest het kleiner zijn. Een flatgebouw of een brug heb ik altijd te groot gevonden. Een auto of een vliegtuig, daar kan je nog omheen wandelen.
Het gaat om de technische uitdaging. Sociale uitdagingen vind ik niet interessant en vaak frustrerend. Ik heb tussen de 20 en 25 jaar in bedrijven gewerkt. Hoe groter het bedrijf hoe irritanter. Iedereen heeft zijn eigen agenda en houdt elkaar op. Mijn gedachte is dan: denk na! Wie is je klant, wat wil je klant? Het lijkt net een bak met modder waar je je doorheen moet waden om te komen waar je wilt zijn. Intussen worden er ook nog vijf messen in je rug gestoken. Ik kan me daar wel redden maar ik krijg er geen energie van. Er zit geen nieuwsgierigheid en uitdaging in voor mij.
Dat wil niet zeggen dat ik een ‘nutty professor’ ben die zichzelf opsluit. Ik houd van sociale contacten met vrienden. Ik heb natuurkunde gestudeerd maar ik ben niet theoretisch georiënteerd. Ik wil iets tastbaars en behapbaars. Het liefst iets mechanisch. Iets dat daar staat en werkt.
Hoe voelt nieuwsgierig zijn voor jou?
Ik heb de neiging de telefoon of laptop erbij te pakken voor meer informatie. Je hoort iets en je denkt hoe zit het? Het kan ook vermoeiend zijn wanneer ik het niet los kan laten. Ik bijt me dan vast, bijvoorbeeld in het afkrijgen van Minotto en de promotie. Het wordt dan doordraven, daarbij wordt het exponentieel erger. Ik moet mezelf in acht houden zodat ik mezelf niet voorbij loop. Dat is lastig want de maakbaarheid van iets hangt af van de hoeveel energie die je erin steekt.
Juist dan is nieuwsgierigheid de afleiding waar ik energie van krijg. Zoals het idee voor een nieuw vliegtuig. Ik weet niet of het vliegtuig er ooit komt. Ik denk het wel. Het idee van het nieuwe vliegtuig zorgt ervoor dat ik voor de hobby en ontspanning de boeken in duik, ik maak ontwerpen en doe berekeningen. Dat is echte ontspanning.
Hoe kan iemand zien dat jij nieuwsgierig bent?
Doordat ik mijn telefoon of laptop pak om iets op te zoeken. Ik ben dan wel sociaal genoeg om te vertellen wat ik ga doen. Ik ga op zoek, ik stel vragen en vraag door vooral wanneer iemand er meer van weet dan ik zelf.
Soms brengt iemand me op een idee, er ontstaat dan een vonkje, ik word geïnspireerd, dit zoek ik dan vervolgens vaak in mijn eigen tijd verder uit.
Die vonk en interesse lijkt me dan moeilijk voor anderen om te herkennen.
Ja er gaat dan geen rood lampje op m’n hoofd branden. Ik word wel even stil, misschien wel 10 seconden. Ik wend mijn blik even van de persoon af en richt me op een punt op de muur om mijn gedachten te ordenen. Ik zou moeten testen hoe dit precies werkt. Ik heb hier nog nooit zo over nagedacht of op gelet.
Je kan niet alles zelf doen en moet dus samenwerken. Waar selecteer jij mensen op en hoe herken jij nieuwsgierigheid bij anderen?
Een persoon moet goede technische kennis en vaardigheden hebben en er moet een klik zijn.
Hoe merk jij of er een klik is en nieuwsgierig zijn naar jouw vernieuwende ideeën?
Dat merk ik aan het enthousiasme voor mijn ideeën. Als iemand stoïcijns reageert weet ik dat het waarschijnlijk niet gaat werken. Ik weet gelukkig mensen vaak te enthousiasmeren.
Hoe doe je dit?
Door mijn passie. Als ik zover in een onderwerp ben gedoken, dan ben ik zo gepassioneerd dan weet ik dat over de bühne te brengen. Mijn ideeën zijn net wat extremer dan wat gangbaar is. Dat triggert, dan denken ze: eindelijk iemand die het echt wil doen. Enthousiasme maakt nieuwsgierig!
Wat is het meest nieuwsgierige dat je hebt gedaan?
Mijn vliegtuig, de Jodel. Ik heb hier een automotor opgezet. Daar komt zoveel bij kijken, zoveel meer dan je zou denken. Daar is heel veel energie en nieuwsgierigheid in gaan zitten. Iemand zei tegen me: er zijn weinig mensen die echt weten hoe het in elkaar zit en jij bent er een van. Maar dit is een obscuur hoekje van de vliegtuigtechniek waar niet veel mensen iets aan hebben.
De Minotto is vooral mooi. Technologisch is het vrij conventioneel. Er zijn alleen weinig mensen zo gek om iets zo compromisloos te maken, voor zo’n kleine markt. De exercitie was vooral om iets moois te maken. Het meest nieuwsgierige dat ik heb gedaan is meestal datgene waar ik op dat moment mee bezig ben.
Ben je meer of minder nieuwsgierig geworden gedurende je leven?
Meer. Of ik ben me er meer bewust van geworden. Ik sta het mezelf nu toe. Tot mijn 32ste heb ik het leven geleid dat er van me verwacht werd. Zoals het voor me uitgestippeld werd. Ik ben later pas gaan nadenken over vragen als: Wie ben ik nu echt? Wat wil ik zelf? Waar wil ik me naartoe ontwikkelen? Daarna ben ik bewuster keuzes gaan maken. Ik sta mijn nieuwsgierigheid meer toe en ben me bewuster dat ik zo ben.
Het lijkt erop dat je als jongere vrijer was en je eigen ding deed. Dat je daarna meer in de lijn bent gaan wandelen en daarna weer vrijer bent geworden. Hoe komt het dat je bent veranderd?
Dit komt onder andere door mijn opvoeding. Er werden verwachtingen neergelegd. Als je in dat stramien vast komt te zitten dan loop je volgens een voorgestippeld lijntje. Ik deed mijn hobby’s er in de marge bij zonder ervan bewust te zijn dat dat de essentie was van wie ik ben.
Ik gun mezelf nu meer de ruimte om het te doen. Nadat ik het een lange tijd niet heb gedaan. Mijn angstscenario is nu om mijn capaciteiten onbenut te laten. Mijn eigen potentie niet te benutten. Ik weet niet of dit door mijn opvoeding komt waarin ik werd gepusht of dat het vanuit mezelf komt.
Ik had het laatst voor het eerst even niks te doen. Ik wist niet wat me overkwam. Ik pakte mijn laptop en ging dingen opzoeken. Ik wilde me nuttig maken.
Hoe begrens je jouw nieuwsgierigheid zonder dat je het dood slaat?
Door twee projecten te draaien en energie uit de een te halen wanneer het doorbijten is bij de ander. Het is belangrijk om op de pauzeknop te kunnen drukken. Bijvoorbeeld door mijn koffer te pakken en een weekend naar Italië te gaan en helemaal niks te doen. Nou ja niks, dat is geen strandstoel, maar door Florence heen scharrelen en alleen in het hier en nu zijn. Er is daar zoveel moois om je heen, het is een prachtige stad. Dat in combinatie met zon en cappuccino zorgt ervoor dat alle technologische dingen even niet zo belangrijk zijn.
Hoe doe je dat op een gewone door de weekse dag?
Door een kop koffie te drinken, het liefst buiten, buiten zijn werkt beter voor mij.
Welke maatschappelijke uitdaging zie jij? En hoe kan jij hier met jouw nieuwsgierigheid aan bijdragen?
Het Co2-vraagstuk wat eigenlijk een energievraagstuk is. Ik vind het zeer bijzonder hoe hier politiek mee omgegaan wordt. Ze lijken elkaar allemaal na te kraaien zonder dat er echt nagedacht wordt. Elektriciteit is geen energiebron. Het is een middel waardoor je energie kan transporteren. Een accu is een container voor elektriciteit, dat is geen oplossing. Hoe we het nu aanpakken maken we het alleen maar erger. De beschikbare wind en zonne-energie beslaan nog geen 2% van de totale energiebehoefte. Hoeveel km2 aan wind en solar is er nodig om aan de volledige energiebehoefte te voldoen? Het sommetje klopt niet.
Er zijn wel oplossingen. We hebben de technologie. Dat is kernenergie. Er waren vroeger Thorium reactors. We zijn echter bang voor het woord kernenergie.
Kernfusie is een bron van energie zonder radioactieve straling, dit kunnen we nu alleen nog niet in het hier en nu. Je kan met kernfusie energie opwekken. Twee waterstof atomen smelten samen tot een Helium atoom, en daar komt een boel energie bij vrij. Het afvalproduct is dus Helium. En dat is niet giftig, niet radioactief. Dat is een onuitputtelijke bron en natuurlijk, het is wat er op de zon gebeurt.
Wetenschappers die zich hiermee bezig houden worden opzij geschoven. Dat vind ik stuitend. Dat is de grootste problematiek. Hoe we dit probleem aanpakken. We denken het met een goed gevoel op te lossen, maar ze maken het erger. Het is als een religie, je mag geen kritiek plaatsen.
Wat kan jij hier aan bijdragen met jouw nieuwsgierigheid?
Ik vrees dat het niet te stoppen is. Kernfusie komt er wel, maar 30 jaar later dan zou kunnen. Als we ons niet failliet hebben gewerkt. Ik ben maar een klein visje om invloed te hebben. Ik kan hooguit anderen iets influisteren. Ze nieuwsgierig maken.
Ik kan kritisch meedenken. Ik krijg vaker de feedback dat ik niet gelijk oordeel: Je kijkt of iets klopt, je stelt vragen, staat open voor de antwoorden, je pint jezelf niet vast op een standpunt, je vergaart nog meer informatie, evalueert, stelt nog eens vragen en formuleert dan een mening. Dat is mijn toegevoegde waarde.
Wat dempt jouw nieuwsgierigheid?
Niks. Ik kan wel ergens op afknappen, maar dan stopt mijn nieuwsgierigheid niet. Niks externs kan mijn nieuwsgierigheid stoppen. Het kan wel zo zijn dat ik mijn beeld heb gevormd en dat ik andere paden heb gevonden die interessanter zijn.
Waar blijf je altijd in geïnteresseerd?
In dingen die bewegen. Het blijft altijd interessant hoe het slimmer en beter kan.
Harder, faster, better, stronger
Toen ik dit interview uitschreef en nog eens doorlas schoot het nummer Harder, faster, better, stronger van Daft Punk me te binnen. Hans gaat moeilijke dingen niet uit de weg en lijkt zelf steeds sneller te gaan. Hij maakt graag sterke en snelle auto’s en vliegtuigen die beter zijn dan het bestaande. Sterke concepten die zich onderscheiden van de standaard.
Intussen leert hij steeds meer over zichzelf en lijkt hij een sterkere versie van zichzelf te worden. Wat ook betekent dat hij soms gas terug moet nemen, omdat zijn gedachten en ideeën sneller gaan dan hij ze in de praktijk kan realiseren. Hij blijft de kansen zien en gebruikt zijn nieuwsgierigheid om deze kansen te benutten zelfs wanneer dit inhoudt dat hij soms moet doorbijten en dingen moet doen die hem minder na aan het hart liggen. Uiteindelijk staat het resultaat er: het werkt, je kan het aanraken en erom heen lopen.
Waardoor word jij steeds de betere versie van jezelf?
Ik hoor het graag van je. Reageer in de comments hieronder of mail me: [email protected]
