De professor zat aan een tafeltje aan de voet van de Eiffeltoren. Hij had zojuist deelgenomen aan een discussie over kunstmatige intelligentie. De Eiffeltoren waar hij onder zat was kunstmatig, net zoals het Venetië dat even verderop lag. Dit was Las Vegas.
Zijn tafelgenoot had hem een visitekaartje overhandigd waar “Cyber-revolutionair” op stond. Hij was eigenlijk Venture Capitalist zo had hij gezegd, maar dat had iedereen al op zijn kaartje staan. Revolutionair paste veel beter bij hem. En mocht de professor al een beeld hebben van een revolutionair, dan was dat vast gebaseerd op de oude wereld. Het was de professor opgevallen dat de man vaak sprak over een oude en een nieuwe wereld. Maar dat is iets dat revolutionairen wel vaker doen.
Deze revolutionair was ooit in Venetië geweest maar hij vond dat maar vies, en het stonk er bovendien. In ‘Las Venice’ daarentegen, werkt alles zoals het hoort en is het water in het kanaal helder en schoon. De man had dit als metafoor gebruikt in de paneldiscussie over de toekomst. ‘Commerciële bedrijven geven de toekomst vorm, niet overheden. Politiek draait alleen maar om kortetermijnbelangen’ had hij geroepen, en ‘politici zijn visieloos, en in de kern heel onzekere wezens!’ Het had hem applaus vanuit de zaal opgeleverd.
De professor had geopperd dat, wanneer je je hand tegen een muur in Venetië legt, en je ogen sluit, je een verbinding voelt met eeuwenoude cultuur. En dat dat niet nagemaakt kan worden.
‘Mijn God, ik schiet helemaal vol!’ had de man geroepen, zijn handen ten hemel uitstrekkend. ‘Dat is precies waarom jullie Europeanen niet kunnen innoveren zoals wij. Dat eeuwige gedweep met traditie. Over tien jaar breken wij het Venetië hiernaast af en bouwen we iets nieuws! Dat is pas innovatie.’
Nu zaten ze dus met zijn tweeën aan een tafeltje. De professor en de revolutionair, midden in de woestijn, naast Venetië en onder een Eiffeltoren.
‘Stel je een wereld voor waarin de machthebbers niet gekozen worden door een onwetend volk dat slaafs naar staatstelevisie kijkt, maar ontstaan op basis van de waarde die ze toevoegen aan de samenleving’ zei de revolutionair ‘Bedrijven voegen iets toe waar mensen voor willen betalen. Wanneer de toegevoegde waarde vervalt, verdwijnt het bedrijf vanzelf.’
‘Het principe van de vrije markteconomie,’ zei de professor ‘het is zo oud als Venetië’’
‘Maar,’ zei de revolutionair ‘in de hele wereldgeschiedenis zijn producten nog nooit zo schaalbaar geweest. Dit creëert omzetten die hoger zijn dan het bruto nationaal product van de meeste landen.’
In het vliegtuig had de professor gelezen dat de omzet die Silicon Valley genereert, nagenoeg net zo hoog is als het bruto nationaal product van het rijkste land ter wereld. En over de consequenties daarvan had hij de rest van de vlucht nagedacht.
‘Dus,’ vatte de revolutionair samen, ‘we hebben het geld, de kennis én de mogelijkheden om de wereld opnieuw vorm te geven. Met nieuwe regels. Dat is de kanteling die gaande is!’ Om zijn woorden kracht bij te zetten tikte hij hard met zijn vingers op het marmeren tafelblad. Kunstmatig marmer.
‘Trage, bureaucratische 19e-eeuwse overheden houden ons niet meer bij.’ zei hij. ‘Belangrijker nog, ze houden ons niet meer tegen! Let op mijn woorden: de slag om de toekomst vindt plaats tussen grote bedrijven en niet meer tussen overheden.’
De revolutionair legde een briefje van honderd dollar op tafel en concludeerde: ‘Good talk! Nice meeting you professor, take care’.
Toen de professor even later naar zijn hotel liep, langs het Dogepaleis en over de Rialto brug, voelde hij zich overweldigd door treurigheid. Niet omdat hij door een kopie van de oude wereld liep, maar omdat hij vreesde dat dit het beeld van de nieuwe wereld was.
Over deze column:
In een wekelijkse column, afwisselend geschreven door Floris Beemster, Bert Overlack, Mary Fiers, Peter de Kock, Eveline van Zeeland, Lucien Engelen, Tessie Hartjes, Jan Wouters, Katleen Gabriels en Auke Hoekstra, probeert Innovation Origins in een wekelijkse column te achterhalen hoe de toekomst eruit zal zien. Deze columnisten, soms aangevuld met gastbloggers, werken allemaal op hun eigen manier aan oplossingen voor de problemen van deze tijd. Zodat morgen beter wordt. Hier lees je alle vorige afleveringen.
