Klapperborden

In een wekelijkse column, afwisselend geschreven door Maarten Steinbuch, Carlo van de Weijer, Daan Kersten, Lucien Engelen en Tessie Hartjes, probeert E52 uit te vinden hoe de toekomst eruit zal zien. De vijf columnisten zijn allemaal op hun eigen manier bezig met technologieën die oplossingen voor de problemen van onze tijd kunnen leveren. Deze zondag is Carlo van de Weijer aan de beurt.

Hier alle afleveringen van [MORGEN BETER]

Leuk bericht deze week. De NS hangt op vier grote stations de klapperborden terug onder druk van klagende reizigers. Want, “mensen wennen blijkbaar moeilijk aan de digitale borden”. Die blijken dus nog nodig ondanks dat er actuelere en betrouwbaardere informatie op de smartphone te vinden is. Tsja, niet iedereen heeft een smartphone, dat klopt. Maar moeten we tot in den treure iedereen tegemoet blijven komen…? Dat doet me denken aan een panelsessie van een jaar of vijf geleden waar ik samen met toenmalig ANWB-directeur Guido van Woerkom over nieuwe mobiliteitstechniek debatteerde. Hij stelde de praatpaal als voorbeeld van oude techniek die nog hard nodig is voor zijn achterban, want er werd nog tienduizenden keer per jaar gebruik van gemaakt. Dat elke melding omgerekend ruim 100 Euro kostte, zowat de prijs van een goedkoop model telefoon met abonnement, heeft uiteindelijk toch geleid tot het einde van de charmante doch onhoudbare vorm van wegkantvervuiling. Je kunt niet oneindig de veilige referentie in snel veranderende tijden blijven faciliteren.

Enige waakzaamheid bij technische vooruitgang is niet onterecht. Die vooruitgang komt immers meestal met een keerzijde.,

Enige waakzaamheid bij technische vooruitgang is niet onterecht. Die vooruitgang komt immers meestal met een keerzijde. Toen de mens het vuur kon ontsteken en controleren, brandde hij zich eraan, en later sneed hij zich aan het uitgevonden mes. Binnen Singularity University is daar opvallend veel aandacht voor: hoe techniek onder de streep positief te laten bijdragen aan een betere wereld. En dat tegen het licht van exponentiele veranderingen, gestuwd door Moore’s law: computers worden elke 18 maanden twee keer slimmer. Weliswaar was naamgever Gordon Moore een medewerker van Intel, de basis van Moore’s law licht toch echt al decennia in Brainport. Overigens een geluk dat hij geen Gordon Less heette, dan zouden computers elke 18 maanden twee keer dommer geworden zijn. We zijn aan een ramp ontsnapt.

Maar terug naar de keerzijde van technische vooruitgang. Meer recent hebben de autonome functies die steeds vaker in auto’s zitten tot ongevallen geleid. Dat kwam vooral omdat de berijder de techniek neigt te overschatten en daardoor te snel de aandacht volledig van de weg haalt. Tesla heeft mede daardoor de zelfrijdende functionaliteit tijdelijk teruggeschroefd. Maar omdat autonome functies zeker op langere termijn het rijden significant veiliger maken, moeten we die nadelen op een gegeven moment voor lief nemen. Nieuwe technieken komen met nieuwe soorten ongevallen. De introductie van de luchtband was een gigantische verbetering voor de remprestaties en wegligging van auto’s. Maar het leidde vooral in het begin ook tot een nieuw en gevaarlijk fenomeen: de klapband. Gelukkig heeft dat ons niet doen besluiten terug te gaan naar de houten wielen.

En ja, die klapperborden van de NS; die zijn welbeschouwd de enorme investering niet waard, maar ach: ik denk dat ik stiekem ook wel ga genieten van dat geklapper van vroeger. Vroeger, toen alles beter was, behalve de nostalgie…