De Nederlandse studentencultuur

RASKERART_IO_innovative_lectures_20_1_24

By Aafke Eppinga

In onze zondagse nieuwsbrief blikken wij als redactie terug op de afgelopen zeven dagen. Dat doen we op initiatief van onze cartoonist Albert Jan Rasker. Hij kiest een onderwerp, maakt een tekening en wij nemen het vanaf daar van hem over.

Deze week wijdde Albert Jan zijn cartoon aan de nieuwste column van Eveline van Zeeland. Daarin schrijft ze over het collega van professor Freek Vonk dat ze onlangs bijwoonde. Zelf noemt hij het liever een ‘show’ – en die vond niet plaats in de collegebanken, maar in een concertzaal. Het onderwerp? Bioluminescentie – dieren en andere organismen die lichtgeven in het donker.

Van Zeeland betoogt dat de kans dat studenten een professor treffen als Freek Vonk, minimaal is. Steeds meer onderwijsinstellingen doen colleges in de ban; het zou niet interactief genoeg zijn. Onzin, vindt onze columnist. “Het probleem is niet het hoorcollege, maar het probleem is de inspiratieloze docent. Hoorcolleges zijn saai wanneer ze door docenten gegeven worden die door een ander opgestelde slides staan voor te lezen, wanneer ze gebaseerd zijn op wat ook al in een boek staat en wanneer het doel is om zoveel mogelijk kennis op te kunnen dreunen.”

Op moment van typen zit ik in de trein. De drie medepassagiers die tegenover en naast me in een vierzit zitten, zijn student. Hun gesprekken gaan over studiepunten, club vormen en bier. Ik vraag ze wat zij liever hebben: hoorcolleges of werkgroepen. “Sowieso hoorcolleges, bij werkgroepen moet je zoveel doen”, antwoordt mijn overbuurman zonder aarzelen. Ineens mis ik mijn studententijd.