Troy Swope en zijn strijd om met Footprint de plastic ramp te bestrijden

By Bart Brouwers

Vorige week maakte het Amerikaanse Footprint zijn plannen bekend voor een Europees R&D centrum op de Brainport Industries Campus (BIC) in Eindhoven. In dit interview met oprichter Troy Swope kijken we naar het ontstaan van zijn bedrijf, en naar de redenen voor de duurzaamheidsgedreven ondernemer om uit te breiden naar Europa. Zijn nieuwe R&D Center beschikt straks over een prototype- en testlab en een onderzoeksfaciliteit voor de ontwikkeling van plantaardige vezeltechnologie. Doel is om een hub te creëren voor Europese klanten die af willen van plastic voor eenmalig gebruik zoals bestek, kommen, borden, trays, bekers en andere meeneemverpakkingen. 

Lees hier meer over Footprint’s plannen voor Europa

We ontmoeten CEO Troy Swope op de Brainport Industries Campus, zijn aanstaande Europese hoofdkantoor. Een paar dagen van gedwongen quarantaine hebben de jetlag inmiddels weggespoeld en Swope is benieuwd naar zijn toekomstige buren bij BIC. Een uitgebreide rondleiding geeft hem en zijn nieuwe Europese team een eerste indruk van het hightech ecosysteem rond bedrijven als Siemens, KMWE, Yaskawa, Anteryon, Fujitsu en vele andere. Het is een wereld die Troy Swope maar al te goed kent. “Sterker nog, toen we voor het eerst de oplossingen bedachten waar we nu bij Footprint aan werken, werkte ik nog bij Intel, dus ik voel me echt thuis in een cluster als dat van BIC.”

Maar in tegenstelling tot Intel zitten jullie nu midden in de voedingsindustrie. Waar ligt het verband?

“Toen we bij Intel werkten, waren we bezig met een project om onze wafers zo schoon mogelijk te houden. In dat proces kwamen we erachter dat plastic uitwasemt op Intels producten, en het schoonhouden daarvan was erg duur. En dus gingen we op zoek naar een manier te vinden om dat uitwasemen tegen te gaan, maar het lukte ons niet. Tijdens dat onderzoek begon ik ook te denken aan al het voedsel dat in plastic werd bewaard. Dus nam ik contact op met hetzelfde lab in Santa Clara met wat voedsel en vroeg hen uit te zoeken of er dezelfde signatuur van plastic op het voedsel zat, als op onze wafers. En dat klopte.”

Je zat helemaal niet in de voedingsindustrie, waarom dan toch al die moeite?

“Gewoon uit nieuwsgierigheid, óók als vader. In die tijd, rond 2005, had ik twee jonge kinderen en ik maakte me echt zorgen over hoeveel plastic we eigenlijk elke dag aten. Hoewel we toen nog niet wisten wat de gevolgen van het eten van plastic voor de gezondheid waren, voelde ik dat dit een probleem zou worden. Nu beginnen we te horen over een verband met de ziekte van Crohn en de ziekte van Hashimoto en over alle hormoonverstorende stoffen in plastic. Met mijn collega’s bij Intel begonnen we na te denken over oplossingen. We zeiden: we moeten een manier bedenken om een technologie te ontwikkelen om van plastic af te komen.”

Dus toen besloot je om deze nieuwe industrie te verkennen?

“Ja, dat is eigenlijk hoe het allemaal begon. Ik dacht gewoon dat we een echte kans hadden om wat te betekenen. Afkomstig van de R&D-faciliteit bij Intel, wisten we hoe we moesten innoveren en hoe we die R&D-filosofie op elk probleem konden toepassen. Vervolgens hebben we gewoon het hele team meegenomen en zijn we begonnen. Het was geen grote stap om te concluderen dat als we voedsel in plastic bewaren, het dezelfde problemen zou opleveren als op de wafers van Intel. Met één groot verschil: we konden onze wafers blijven poetsen – en dat deden we ook bij gebrek aan een beter oplossing – maar met je voedsel is dat niet te doen.”

Je verliet Intel in 2007, maar startte Footprint pas in 2013. Was het betreden van de voedingsindustrie moeilijker dan je dacht?

“Het is een compleet andere industrie, zeker. Ook een industrie waar veel meer innovatie nodig is dan we bij Intel gewend waren. Maar het kost ook tijd om het geld bij elkaar te krijgen dat je nodig hebt om een nieuw bedrijf te starten. Na ons vertrek bij Intel zijn we eerst met een ander bedrijf, waar we een gedeelde visie mee hadden, iets soortgelijks gaan doen en daar hadden we veel succes mee. Dat hield echter op toen dat bedrijf fuseerde en de visie verdween. Zij verkochten dat bedrijf, wat ons de kans gaf om Footprint op te starten. We haalden geld op en kregen de middelen die we nodig hadden om ons echt op onze visie te richten. En dan heb ik het niet in de eerste plaats over een manier om geld te verdienen. Het gaat over de ramp die plastic is, zowel vanuit het oogpunt van vervuiling als voor de menselijke gezondheidseffecten ervan. We willen de consument erover voorlichten. En alle noodzakelijke technologieën ontwikkelen voor onze klanten, zodat zij een alternatief voor plastic kunnen aanbieden aan hun consumenten. Hoewel we een b-to-b bedrijf zijn, richten we ons in onze boodschap ook tot de consument. En met succes, want nadat klanten zoals ConAgra voor hun diepvriesproducten overstapten van plastic naar onze plantaardige oplossing, zagen ze een enorme stijging in de verkoop. De vraag groeide enorm.”

Het succes bleef niet beperkt tot de klanten van Footprint. Het zorgde er ook voor dat je eigen bedrijf groeide naar meer dan 1.500 werknemers. Is dat de reden waarom je besloot ook in Europa te beginnen?

“We zien veel kansen hier in Europa. Ten eerste denk ik dat de Europese consument over het algemeen veel eerder dan de Amerikaanse heeft ingezien dat plastic, en zeker magnetronplastic, gevaarlijk is. Dat zie je ook terug in de wetgeving: de VS loopt de achterstand in, maar Europa heeft al veel meer wetgeving rond het gebruik van kunststoffen. De consument is de drijvende kracht achter deze verandering. Consumenten, zeker millennials, begrijpen de gevaren van plastic, en als ze een alternatief hebben, kiezen ze voor het alternatief. Voor een bedrijf als Nestlé is het dus volkomen logisch om alternatieven voor plastic aan te bieden: het zal de verkoop alleen maar stimuleren, en dat is echt de snelste manier om verandering teweeg te brengen.

Maar dat is niet de enige reden. We hebben in de VS ook een heleboel multinationals als klant, zoals McDonald’s en Unilever en Procter and Gamble, en zij hebben wereldwijd ondersteuning nodig. Dus ook daarom is Europa een logische volgende stap.”

Hoe bepaalde je, nadat het besluit was gevallen om uit te breiden naar Europa, de juiste plek voor het hoofdkantoor aan de andere kant van de oceaan?

“Er zijn verschillende redenen die ons naar Brainport Industries Campus in Eindhoven hebben gebracht. De belangrijkste is dat ze deze regio niet voor niets ‘The Smartest Region on Earth’ hebben genoemd. We hebben een Duits bestuurslid en hij raadde ons deze plek meteen aan toen we zeiden op zoek te gaan naar een locatie. Weet je, hij zei, kijk gewoon ‘s nachts naar een kaart van Europa en ga zo dicht mogelijk bij het licht zitten. Dus dat hebben we gedaan; we wilden dicht bij al die technische talenten zitten die zelf ook de wereld willen veranderen. Bovendien loopt Nederland voorop in Europa als het gaat om het begrijpen wat beter is voor de planeet. Wat we de komende jaren gaan zien, is dat er steeds data zal komen om te bewijzen dat plastic in ons voedsel nog veel gevaarlijker is dan roken. Dat soort onderzoek komt hier in Nederland nu al naar buiten. Wij willen deel uitmaken van die beweging. Wij willen de boodschapper zijn om consumenten te laten weten hoe gevaarlijk dit allemaal is.

Weet je, als we een appel in de supermarkt zien, dan is het toch onzin om die in doorzichtig plastic te verpakken? We weten hoe een appel eruit ziet, toch? Daarom is het belangrijk voor ons om de consument te vertellen dat dit een oplossing is die afbreekbaar is in de natuur en die beter voor jou als persoon is. Doe met ons mee en je zult zien dat we daar steeds verder in gaan.”