In Eindhoven wonen, studeren en werken mensen afkomstig uit veel verschillende landen. Innovation Origins bespreekt elke week met een international wat hen hier heeft gebracht en hoe het leven in Eindhoven is.
Naam: Pascale Lamacchia
Land van herkomst: Frankrijk
Werk: Eigenaar van een bedrijf gespecialiseerd in Chinese geneeskunde
We beginnen het interview met koffie. We bevinden ons op het terras van ZwartWit, een koffiezaak in het Victoriapark. Pascale woont in de buurt en stelde voor elkaar hier te ontmoeten. En we zeggen nooit nee tegen goede koffie! De herfst nadert langzaam, maar het is nog steeds zonnig en warm genoeg om buiten te zitten. Pascale begint meteen met haar verhaal. Het blijkt dat deze dame met een zeer Italiaanse naam Frans is, maar wel met Italiaanse roots. “Ik ben geboren in Tunesië en na een paar jaar zijn we verhuisd naar Frankrijk. Voordat ik naar Eindhoven verhuisde, woonden we dichtbij de Franse en Zwitserse grens, waar je omringd bent door bergen. Ik mis ze heel erg. Vooral de wandelingen die ik daar maakte. Maar ik houd ook echt van mijn leven hier. Nederland is ook erg groen en de zee is niet ver weg. Het eerste wat ik kreeg van mijn vriend toen ik hier definitief kwam wonen, was een fiets. Ik fietste allerlei routes en bezocht de dorpen rond Eindhoven. Ik vind dat nog steeds geweldig om te doen.”
Maar hoe ben je hier in Eindhoven beland? “Mijn vriend komt uit Engeland en hij werkte in Genève, waar ik hem ontmoette. Ik had toen al mijn eigen bedrijf in de Chinese geneeskunde en mijn bedrijf verliep voorspoedig. Mijn vriend kreeg een baan aangeboden in Nederland bij NXP en besloot ervoor te gaan. Twee jaar lang ging ik een week per maand naar Eindhoven en hij kwam elk weekend naar Frankrijk. We hebben allebei kinderen met onze eerdere partners en ik wilde dat ze op eigen benen stonden voordat ik Frankrijk verliet. Ik moest ook mijn bedrijf in Frankrijk opzeggen. De twee jaar dat ik alleen was in Frankrijk waren best vermoeiend. Toen ik bij mijn vriend hier in Eindhoven kwam, was ik opgelucht dat ik hier eindelijk was.”
(Tekst gaat verder na de foto)
“Het waren ook spannende tijden. Ik moest alles opnieuw organiseren en ik wilde mijn bedrijf hier in Nederland opstarten. Het begint nu te groeien, maar het kost meer tijd dan ik had verwacht. Ik ben in opleiding geweest om een doula te worden, een geboortecoach. Ik ben enorm voor een natuurlijk bevalling en Nederland is de ideale plek om een doula te zijn. In Frankrijk wordt een veel meer medische benadering gebruikt. Ik heb onlangs voor de eerste keer kunnen helpen bij een thuisbevalling. Het is een van mijn buren en ik had tegen haar gezegd dat als ze me nodig had tijdens de bevalling, ik haar zou komen helpen. Ze had me nodig en ik hielp haar met ademen en coachte haar. Het was effectief en daarom was het ook een geweldige ervaring.”
“Ik was niet altijd geïnteresseerd in Chinese geneeskunde. Jaren geleden was ik niet blij met waar ik op dat moment in mijn leven was. Ik was niet gelukkig in mijn werk en in mijn huwelijk, maar ik bleef doorgaan. Totdat ik mijn schouder brak. Ik moest herstellen, maar dat ging niet erg vlot. Na het zien van verschillende artsen besloot ik een osteopaat te bezoeken en hij liet me kennis maken met qiqong. Na zes maanden oefenen merkte ik flinke verbetering in mijn schouder. Het ging millimeter per millimeter, maar het werd beter. Het voelde zo goed dat ik zelf qiqong-leraar wilde worden. Ik heb mijn qiqong- en Chinese geneeskundeopleiding in Frankrijk gedurende twee jaar gevolgd en ben naar China gegaan om meer te leren in een medisch centrum. Daarna heb ik in Zwitserland een jaar training gevolgd voor therapeutische massages en heb mij gespecialiseerd in de behandeling van zwangere vrouwen. Ik begon mijn eigen bedrijf toen ik klaar was met de studie en op dat moment begon mijn tweede leven, zoals ik het noem. Het verbaast me nog steeds dat het in Nederland heel gewoon is om pijn met pijnstillers aan te pakken. Je pakt de bron van de pijn niet aan, maar neemt een pil. En toch zijn de meeste van mijn klanten hier Nederlands, waar ik meer expats verwachtte. Dus de Nederlanders staan open voor het soort behandelingen dat ik geef, maar ze moeten het wel leren kennen.”
Fotografie: Diewke van den Heuvel
Lees hier meer verhalen van internationals in deze serie.
Als je dit artikel leuk vindt, lees dan ook:
