Op de middelbare school heb ik regelmatig meegedaan aan initiatieven zoals het Lagerhuis. Van huis uit heb ik een interesse meegekregen in de politiek en lang ook gedacht dat ik daar misschien wel iets mee wou doen. Het blijft me boeien en energie geven om onze maatschappij over de volle breedte te begrijpen, voorbij m’n eigen bubbel.
De soms in mijn ogen overdreven focus op partij idealen, principes, en behouden van kiezers heeft echter m’n enthousiasme om de politiek in te gaan ergens tijdens m’n studie sterk verminderd. Zo speelde er een kwestie in onze gemeente waarbij het ging om investeringen in openbare sportvoorzieningen. Er waren veel clubhuizen opgeknapt en een van de laatste clubs vroeg nu ook ondersteuning aan. Ondanks dat het absoluut niet meer verantwoord was financieel gezien, en onze gemeente mede hierdoor in de top 10 gemeentes met grootste schuld terecht kwam, werd er toch ingestemd met dit verzoek. “Tegenstemmen krijg ik mijn kiezers niet uitgelegd”, en zo was de extra schuld getekend. Lof op korte termijn, en de rest zien we bij de volgende verkiezingen wel weer.
Op dit moment speelt er weer zo’n oerprincipiële discussie op landelijk niveau: het rekeningrijden. In Zondag met Lubach was een enthousiaste jonge minister Van Nieuwenhuizen te zien die uitlegde dat technisch gezien dit allang mogelijk is. Het volgende shot is dezelfde Cora van Nieuwenhuizen maar nu met andere verantwoordelijkheden en dus ook een andere mening. Het deed me een beetje pijn om te zien. Ik begrijp het wel, ze vertegenwoordigt daar het standpunt van het kabinet. Maar als de klimaattafel Mobiliteit zelf aandringt op een systeem om per kilometer en op basis van uitstoot te belasten, wie houden we dan nog voor de gek?. Het systeem heeft zich in andere landen bewezen. Moeten we dan niet kijken naar welk deel van het systeem precies het beoogde effect heeft bereikt en praten over hoe we dat op onze eigen manier kunnen implementeren in plaats van principieel “nee” blijven roepen?
Juist om echte stappen te kunnen zetten heb je soms een compleet nieuw systeem nodig. Mijn hoop is op een plottwist à la de dividendbelasting.
Over het punt van bijtelling voor elektrische auto’s met een aanschafwaarde van boven de €50,000 riep Diederik Samson vrolijk: “iemand die €100,000 voor een auto kan betalen, kan die laatste €20,000 ook wel betalen. Die hoef ik niet te helpen.” Maar of iemand dat kan betalen is natuurlijk helemaal niet de vraag. Ik zie de Nederlandse overheid ook nog niet 100% elektrisch rijden. Dat kunnen ze toch makkelijk betalen? Regelgeving gaat uiteindelijk vaak om een bepaalde verwachtingswaarde van bepaald gedrag. Gaan mensen nog een elektrische (zonne-)auto kopen als deze op jaarbasis bijna €10,000,- duurder wordt? Tuurlijk zal er een deel blijven staan maar voor een groot deel wordt deze belasting in combinatie met het risico onevenredig groot. Dat heeft te maken met een inschatting van het speelveld in de markt en de menselijke psychologie. We moeten goed begrijpen wat echte motivaties en/of drempels zijn en op basis daarvan kijken hoe we het gewenste gedrag kunnen bereiken. Maar niet debatteren over het feit of het wel of niet terecht is dat mensen op een bepaald moment een andere keuze maken – zelfs al zouden ze anders kunnen.
Lightyear heeft gevraagd om een uitzondering op de bijtelling zoals ook waterstofauto’s die kennen. Gelukkig heeft staatssecretaris Stientje van Veldhoven de deur hiervoor open laten staan en zien we in haar antwoorden genoeg mogelijkheden voor een steuntje in de rug van een nieuwe innovatie. Het echte antwoord zal volgend voorjaar komen.
Over deze column:
In een wekelijkse column, afwisselend geschreven door Maarten Steinbuch, Mary Fiers, Carlo van de Weijer, Lucien Engelen, Tessie Hartjes en Auke Hoekstra, probeert Innovation Origins uit te vinden hoe de toekomst eruit zal zien. De zes columnisten, af en toe aangevuld met gastbloggers, zijn allemaal op hun eigen manier bezig met oplossingen voor de problemen van onze tijd. Zodat Morgen Beter wordt. Hier alle eerdere afleveringen.
