In een wekelijkse column, afwisselend geschreven door Maarten Steinbuch, Mary Fiers, Carlo van de Weijer, Lucien Engelen en Tessie Hartjes, probeert E52 uit te vinden hoe de toekomst eruit zal zien. De vijf columnisten, af en toe aangevuld met gastbloggers, zijn allemaal op hun eigen manier bezig met oplossingen voor de problemen van onze tijd. Zodat Morgen Beter wordt. Deze zondag is Maarten Steinbuch aan de beurt. Hier alle eerdere afleveringen.
Het was de warmste oud-en-nieuw in jaren. Gemiddeld is de aarde weer warmer geworden, en de vraag is of 2018 wederom records zal breken op het gebied van klimaat?
In deze serie kijken we vooruit, meestal ver vooruit. Wat de technologie ons gaat en kan brengen. Welke grote problemen we kunnen en ook nog moeten oplossen. Maar soms vergeten we dat om daar te komen, we hard moeten werken, elke dag. En dat niet alles eenvoudig is.
Binnenkort zal mijn 60ste promovendus zijn proefschrift verdedigen. Daar ben ik trots op: op al die 60 jonge mensen die met vele ups en downs aan hun project hebben gewerkt. En in de eindsprint een enorme tijdsdruk voelen, en trouwens ook echt hebben! Het is dan een voorrecht ze te helpen om ook zo een proces zelf te gaan beheersen en goed door te komen. Met als bekroning de verdediging, en de dr titel uiteraard! Aan het begin van hun vier jaar vertel ik mijn promovendi altijd dat het belangrijkste is dat je leert om ups (je eerste paper geaccepteerd) en downs (je eerste conferentiebijdrage wordt afgewezen) te verwerken en je eigen grenzen op te zoeken en die te verleggen, jezelf te verbeteren. Omdat het een lang project is, leer je ook strategisch te denken en de lange termijn te zien. Je begint met het eindresultaat, de oplossing van de probleemstelling als stip op de horizon scherp te krijgen. Daarna moet je dat omzetten in kleine, behapbare brokjes onderzoek.
Hetzelfde geldt, maar met andere accenten, voor startups. Een onzekere toekomst, maar met een sterke wil om dat eindpunt te realiseren. Ik leer dat nu zelf ook. Mijn plan om een 1000+ banen bedrijf op te zetten staat nog in de kinderschoenen. Maar mijn stip op de horizon is helder. Het leren bestaat uit het vertalen van die stip op de horizon naar de eerste stappen, het leren lopen, en daarna de volwassen sprint, om even in de beeldspraak te blijven van de schoenen. En dat is niet gemakkelijk. Met veel onzekerheden en mogelijke beslissingen. Het vinden van de klanten, de constructie van de financiering, de teamsamenstelling, de executie van het plan. En dat allemaal als functie van de tijd.
Zo is het ook met de toekomst van onze maatschappij, de stip op de horizon: een inclusieve samenleving, zonder honger en armoede, met voldoende water en energie en internet voor iedereen. Met een duurzame natuur. Dat toekomstbeeld is helder. En hoe we daar komen? Dat zijn kleine stapjes, elk jaar opnieuw. Ook in 2018 zullen we dat gaan meemaken: de versnelling van elektrisch rijden, de mogelijkheden van datagebruik en kunstmatige intelligentie, de omslag naar duurzame opwekking van energie, de doorbraken in het begrijpen van ziektebeelden en de toename van draagbare meetfuncties voor onze gezondheid. Kleine stapjes, en hard werken!
Ik wens iedereen een gezond, gelukkig en innovatief 2018!
