Vraag aan een groep designers te vertellen over hun mislukkingen en je krijgt de mooiste verhalen. Vallen en opstaan is inherent aan het ontwerpproces. De buitenwereld heeft bij designers vaak het beeld dat zij over een magische gave beschikken en dat designers zomaar de mooiste ontwerpen uit hun hoge hoed toveren. Niets is minder waar. Ontwerpen betekent eindeloos proberen. Van de honderd schetsen blijft er uiteindelijk één over; de andere 99 belanden in de prullenbak. Het werk in de prullenbak is het werk dat niemand ziet, maar dat er wel voor zorgt dat dat ene goede ontwerp er komt. Om als ontwerper succes te behalen, moet je over een pad van mislukkingen lopen.
Pad van mislukkingen
Omgaan met mislukkingen hoort bij de ontwerper zoals een tennisracket bij een tennisser hoort. Voor tennissers geldt overigens net zo goed dat zij moeten leren lopen over het pad van mislukkingen. Federer maakte dat pad onlangs mooi inzichtelijk tijdens een indrukwekkende speech op de universiteit van Dartmouth. In zijn speech zette hij meerdere ‘tennislessen’ uiteen. Eén van die tennislessen gaat over hoe je omgaat met mislukkingen. Van de 1526 wedstrijden die Federer als professional speelde, won hij bijna 80%. Maar in die wedstrijden won hij maar 54% van de punten. Federer geeft aan dat je een mindset moet leren ontwikkelen om de verloren punten als “just a point” te zien en weer achter je te laten. Er zijn altijd slagen die niet goed gaan, maar als je die mislukte slagen achter je weet te laten dan heb je de volledige vrijheid om je op het volgende punt te concentreren. Wanneer je mislukkingen omarmt, creëer je vrijheid.
Om als ontwerper succes te behalen, moet je over een pad van mislukkingen lopen.
Eveline van Zeeland
Wat is eigenlijk een mislukking? Will Reed, Head of Design van het Fidelity Center for Applied Technology, definieerde op de Design Science conferentie in Boston dit jaar een mislukking niet als iets dat niet lukt, maar als het niet krijgen van of niet luisteren naar het signaal dat zaken mis dreigen te gaan. Ik vond dat een verrassende definiëring waarvan de rake essentie direct tot me doordrong. Het deed me nadenken over mijn eigen mislukkingen en ik kwam tot de conclusie dat bij mijn grootste mislukking precies dit was wat er mis ging: ik kreeg wel signalen maar ik deed er niets mee. Ik schreef ooit eens samen met iemand anders een boek. Pal voordat het manuscript naar de drukker zou gaan, haalde ik voor de zekerheid het manuscript door een plagiaatscanner. Helaas met een heftig resultaat: mijn co-auteur bleek hele stukken tekst letterlijk van een ander gekopieerd te hebben. Zowel ikzelf als de uitgever hebben toen direct onze handen van het boek afgetrokken. Zoveel tijd en energie in een project zonder enig resultaat. Die check met die plagiaatscanner was geen vaste routine. Ik deed het vanuit een aanwakkerend onderbuikgevoel. Ik had al veel eerder het gevoel dat zijn werk niet authentiek was, ik had alleen alle eerdere signalen genegeerd. Hoeveel tijd en energie ik had kunnen besparen wanneer ik veel eerder iets met die signalen had gedaan. Hoeveel vrijheid ik had kunnen ervaren als ik deze mislukking eerder had omarmd.
Vergrootglas
Dingen kunnen misgaan of anders uitpakken dan je had gehoopt. Dat hoort bij het proces van uitproberen en experimenteren. Maar tussentijdse signalen in de richting van succes of mislukking horen niet onder het verkleinglas, maar juist onder het vergrootglas. In de woorden van Will Reed: “the biggest failure is if you don’t recognize that a failure is there and you just keep going on”.
Het beste dat je kunt doen om op goede wijze met mislukkingen om te gaan is dan ook door volledig open te staan voor mislukkingen. Je moet ervan uitgaan dat mislukkingen zich toch wel voordoen en dat leren omarmen in plaats van wegstoppen. Dat klinkt makkelijker gezegd dan gedaan. Will Reed onderstreepte dat het van belang is om in een team te werken, op zo’n manier dat idealiter aan het einde van de rit voor niemand in het team nog duidelijk is van wie de ideeën en de mislukkingen kwamen. In zo’n team is feedback een natuurlijk onderdeel van de groep geworden en komen signalen op vanzelfsprekende wijze aan het licht. Mislukkingen ontstaan sneller wanneer je handelt vanuit een individueel perspectief. Wanneer je een team om je heen verzamelt waarin iedereen handelt vanuit een open, nieuwsgierige én nederige mindset, dan is de kans op schadelijke mislukkingen het kleinst.
Reframen van mislukkingen
Nog beter is het reframen van mislukkingen: de mislukking zien als iets goeds. Sommige mislukkingen zijn namelijk beter dan andere, aldus Will Reed. De beste mislukkingen zijn de mislukkingen waardoor je het meeste leert. Om in termen van Carol Dweck te spreken: mislukkingen zijn geen “no”, ze zijn een “not yet”, althans voor mensen met een ‘growth mindset’. Het beste dat je dus kunt doen om goed met mislukkingen om te gaan is het ontwikkelen van een ‘growth mindset’. Hier ligt een belangrijke taak weggelegd voor leidinggevenden. Beoordeel je iemand op zijn geboekte resultaat of op de manier waarop hij een proces aanvliegt? Waardeer je voorspelbaarheid en zie je het liefst dat de mensen doen waar ze goed in zijn of daag je ze uit om uit hun comfortzone te treden en ongebaande paden te verkennen? Ik ben er nog altijd van overtuigd dat de allerbeste vraag die je kunt stellen op een functioneringsgesprek de vraag is waar mensen nog nieuwsgierig naar zijn, wat ze nog graag zouden willen leren of ontdekken. Wanneer je nieuwsgierigheid in je mensen aanwakkert, dan gaan ze vanzelf mislukkingen niet zien als een “no”, maar als een “not yet”. Dan gaan ze mislukkingen omarmen.
Als je dit artikel leuk vindt, lees dan ook:
