Met HelpSoq is het aantrekken van steunkousen een koud kunstje

Bij start-ups denken de meeste mensen aan jonge gasten of meiden met een goed idee. Maar Helpsoq is geen ‘typische’ start-up. De kersverse winnaar van de Nationale Zorginnovatieprijs bestaat uit vijf oprichters die rond de zestig jaar zijn en allemaal hun sporen al hebben verdiend op de arbeidsmarkt. Toch besloten ze in dit nieuwe avontuur te stappen. Jean-Paul Toonen, de ‘marketingman’ van HelpSoq, vertelt erover in deze aflevering van Start-up-of-the-day.

Is het spannend om dit op ‘late’ leeftijd nog te doen?

“Voor ons alle vijf geldt dat we het vooral mooi vinden om te doen. We zijn geen types om achterover te leunen, ik denk dat het jongensachtige er nooit af gaat. Maar het is zeker ook spannend. Harpert Wouters heeft de eerste stappen voorgefinancierd en later zijn Reinoud Wouters (de broer van Harpert, red.), Chris Veenemans, Hans Bos en ikzelf met een flink bedrag ingestapt. Het is geen bedrag dat je op je dertigste al kunt missen. Dus het is ook weer niet heel gek dat wij dit als ‘senioren’ nu doen. Maar er zit wel een zeker risico aan.”

Welk probleem lossen jullie op en hoe werkt het?

“Zo’n zes tot tien procent van de verpleegkundigen in de thuiszorg zit ziek thuis. Heus niet allemaal door het aantrekken van steunkousen, maar die klust staat hoog in de top drie van vervelende klussen. Dat komt omdat het fysiek zwaar is: je moet zo’n kous met de nodige kracht over andermans been trekken, hierbij komt veel druk op polsen, schouders en nek. Ook heeft een deel van de patiënten wonden op hun benen. Voor hen is het iedere dag een lijdensweg als ze die kousen aangetrokken krijgen.”

“Een timmerman draait zijn schroeven ook niet meer met de hand vast. Waarom krijgen verpleegkundigen geen elektrische hulpmiddelen? Het is niet meer van deze tijd dat ze dit zware werk handmatig moeten uitvoeren. Ons apparaat neemt het fysieke werk over. Een sterke elektrische motor trekt de kous om een ring. Deze ring kunnen verzorgers vervolgens van het apparaat afhalen en langs het been halen zonder enige vorm van kracht. Hierdoor valt de kous rechtstreeks op de huid en schuift niet, dit maakt het voor patiënten met wonden veel minder pijnlijk.”

Hoe zijn jullie op het idee gekomen?

“Het idee komt van oprichter Harpert Wouters. Hij wilde zijn vader ondersteunen bij zijn steunkousentherapie. Al snel kwam Wouters erachter wat een gedoe het was, zowel voor hulpverlening als zijn vader. Ook de beschikbare hulpmiddelen op de markt boden geen soelaas. Dat moest dus beter. Met een aantal schetsen, concepten en berekeningen is hij naar een ingenieursbureau NPK in Leiden gestapt. Nu twee jaar, drie prototypes en vier partners verder, zijn we klaar voor de markt.”

Wat zijn de grootste uitdagingen?

“Zoals in iedere start-up: tijd en geld. We hebben nu verschillende investeerders kunnen overtuigen met prototypes. Hierbij helpt het dat we allemaal onze sporen al hebben verdiend en dat we zelf een behoorlijk bedrag hebben ingelegd. Dit zouden jongere ondernemers minder snel voor elkaar hebben gekregen.”

Over tijd zegt Toonen: “Omdat het gaat om een medisch hulpmiddel hoeven we ons apparaat niet wetenschappelijk te valideren. Maar, je wilt wel aantonen dat de HelpSoq snel de druk op verzorgers in de thuiszorg in Nederland kan verminderen. Hiervoor werken we samen met Maastricht University en Hogeschool Zuyd. Het liefst heb je dan binnen twee weken de onderzoeksresultaten. Maar zo werkt dat niet. Hiervoor moet je de tijd nemen.”

Is dat ook het plan, de wereld veroveren?

“Nederland heeft misschien wel de hoogste dichtheid steunkousen ter wereld. Als we kunnen aantonen dat ons apparaat hier werkt, lukt het overal. We kijken nu al voorzichtig naar de Amerikaanse markt, waar veel diabetespatiënten ook problemen met hun benen kunnen hebben. Maar de focus is voor nu Nederland. Maar het zou mooi zijn als zorgverleners wereldwijd over drie tot vier jaar ons apparaat gebruiken. Ik weet natuurlijk niet of wij in de juiste positie zitten om die uitrol voor elkaar te krijgen. We hebben veel kennis en slaan in Nederland echt wel een deuk in een pakje boter, maar wereldwijde distributie is toch andere koek. Misschien in samenwerking met een grote multinational?”