In een wekelijkse column, afwisselend geschreven door Maarten Steinbuch, Carlo van de Weijer, Daan Kersten, Lucien Engelen en Tessie Hartjes, probeert E52 uit te vinden hoe de toekomst eruit zal zien. De vijf columnisten zijn allemaal op hun eigen manier bezig met technologieën die oplossingen voor de problemen van onze tijd kunnen leveren. Deze zondag is Lucien Engelen aan de beurt.
Hier alle afleveringen van [MORGEN BETER]
7 Jaar geleden hebben we REshape Center for Innovation opgericht aan het Radboud University Medical Center in Nijmegen. Gebaseerd op een plan om deze ‘nieuwe wereld’ buiten de onze te ontdekken, waar het internet begon te brullen, smartphones hun omslagpunt bereikten en mensen nog steeds voor een praatje naar het ziekenhuis kwamen.
Nu denk ik dat het tijd is voor een stap terug om beter te kunnen overzien hoe de wereld van nu er voor staat en nieuwe stappen te overdenken. De buitenwereld heeft een andere snelheid dan die van binnen en dat is meestal prima. Maar als de kloof te groot wordt en we zelfs de kansen om de sh*t of yesterday op te ruimen laten liggen, zoals mijn vriend Peter Hinssen onlangs zei op Our Future Health conference, noch in staat blijken om ons te richten op de dag na morgen, dan hebben we wel degelijk een serieus probleem. In een wereld waar Apple een deel van de gezondheidszorg voor zich opeist, Amazon eveneens actief begint te worden, Samsung met Bio-similars komt en Alibaba gratis zorgverzekering biedt, (en dit is slechts een samenvatting van 9 dagen nieuws), moet je niet te snel concluderen dat er nog geen groot en effectief platform voor gezondheidszorg is.
(tekst gaat verder onder de korte video)
Zijn we dus klaar, ben ik klaar, is dit het dan? Nope!Lucien Engelen,
Het meeste van wat we in 2010 wilden realiseren staat op z’n plek, via een serie kleinere projecten die ons ecosysteem op de proef stellen. As we speak is er een voortdurend proces gaande om een innovatielab te bouwen dat al die proeven en prototypes die we houtje-touwtje in elkaar hebben gezet gaat omzetten in een systeem dat ook in de weekends werkt, veilig is en een verdienmodel kent. We blijven onze boodschap rondbazuinen, niet met als doel nieuwe promovendi te kweken, maar out in the open, via lezingen, conferenties and debatten. Een mooi voorbeeld daarvan is de Health Innovation School die we in co-creatie met het ministerie voor Volksgezondheid, Welzijn en Sport hebben neergezet.
Dus zijn we nu klaar dan, ben ik klaar, is dit het dan? Nope! Maar we moeten erkennen dat we gras niet kunnen laten groeien door eraan te trekken. Digitale gezondheidszorg wordt een realiteit voor iedereen, langzaam daalt het in. Het gaat niet om een app of een portal; digitale transformatie raakt het hele servicemodel, vaak beginnend met services van derden. Omdat in de tussentijd de hele wereld is veranderd en blijft doorveranderen in een steeds hoger tempo, is alles in beweging. Juist daarom denk ik dat we onze doelen van toen, het model van het REshape Center, moeten heroverwegen. Sterker nog, we moeten het complete gezondheidszorgmodel opnieuw ontwikkelen; ook wij zullen snel ons “Copernicus Moment” gaan tegenkomen. De voortdurende digitale transformatie heeft immers minder te maken met technische oplossingen dan met gedrag en leiderschap.
Zeven jaar hebben we de gedrukt en getrokken, daarmee geprobeerd de zorg vooruit te duwen, bewustzijn creërend en kansen zoekend, via formele en informele netwerken. Aan de ene kant bracht die missie van innovatie en creatie veel energie en plezier, maar tegelijk werd het ook een verslaving. Structuren, processen, de dwang om alles volgens de regels te doen kunnen daarbij nogal wat energie doen verdampen. Ongemerkt werkt dat in op je lichaam. Innovatie is keihard werken, het lijkt soms wel powerliften met al dat gedoe om formele en informele netwerken aangesloten te houden en en passant ook nog eens het kerstmenu met de kalkoen zelf te moeten bespreken. Zelfs met het allerbeste team leidt dat soms tot een gevoel van eenzaamheid.
Dat is wat mij overkwam. In een paar weken tijd voelde ik me ineens 20 jaar ouder, nadat nierstenen in combinatie met gordelroos en de nodige stressfactoren mij pijnlijk met de neus op de feiten duwden. Ik werd nors, vermoeid, en het werd steeds moeilijker mijn focus te houden. Eerlijk gezegd: als ik het er nu met mijn vrienden en familie over heb zeggen ze allemaal dat ze het zagen aankomen. Allemaal, behalve ik. Het duurde even voordat het onvermijdelijke gebeurde en ik moest kiezen zonder een keuze te hebben.
Kortom: hier sta ik nu, eerst mijn gezondheid op orde krijgen en daarna maar eens kijken wat er verder nog veranderd moet worden. Ik hoop dat het lukt met een “functionele medische sabbatical”, door even afstand te doen van mijn dagelijks werk. Mijn doel is mijn energie terug te krijgen, om daarna alsnog met volle kracht te kunnen gaan werken aan de next level digitale transformatie strategie want het huidige tempo, de huidige focus en de huidige paradigma’s zijn niet meer genoeg. We moeten ons aanpassen aan het tempo en het gedrag van de buitenwereld en daarvoor is een compleet andere mindset nodig. Als we onszelf niet overbodig maken, doet een ander het wel voor ons: de zorgvraag zal verdubbelen maar met de budgetten gebeurt het tegenovergestelde. Ik kan niet anders dan constateren dat het huidige zorgsysteem wordt belegerd en eigenlijk is dat nog goed nieuws ook. Als je dit eenmaal doorhebt, kun je er niet meer omheen. Dus: terugtrekken, bijtanken, terugkomen en dan erop en erover, exponentieel!
Hoe je er ook tegenaan kijkt, het is een ontzettend spannende tocht waar ik nu aan begonnen ben, met allerlei uitgangen, met bergen en dalen. Er is geen goede of slechte uitkomst, het is simpelweg het pad dat ik moet nemen. In het begin voelde het echt als ‘overgeven’, maar dat is het helemaal niet. Het gaat erom je kwetsbaar op te kunnen stellen en zo ook deze aspecten van innovatie met je omgeving te kunnen delen. Vanaf het moment dat ik mijn besluit bekend maakte, ben ik overweldigd door hartverwarmende en ondersteundende berichten uit mijn omgeving. Vaak van mensen die het ook hebben meegemaakt of er op een soortgelijke manier mee worstelen. We blijven rennen, we houden vast aan onze eerste plannen, we vergeten vaak even te reflecteren op wat er werkelijk gebeurt in onze binnenwereld, onze eigen business. We doen alsof het om andere mensen gaat, om andere sectoren die ge-disrupt worden, terwijl de brand al aan onze voordeur woedt.
Tot zover mijn nieuw verworven wijsheid 😉
Door mijn ervaringen te delen over deze (niet vaak genoemde) kant van innovatie hoop ik anderen ook te inspireren en hun verhalen te kunnen optekenen op Patreon.
Blijf gezond!
Nawoord:
I am writing my new book on the impact of the digital transformation (using healthcare as the case) and why innovation is though. The working title is “The end of the beginning” and the subtitle “We will be fine, in the end”. It will include my personal journey, what kind of leadership is needed for innovation in healthcare and some models to create an innovation center. What are the roadblocks, the formal and informal barriers and who are the true heroes of innovation? I read too many success stories about innovation and why “scaling-up”, “money” and “privacy” is getting in the way. Spoiler alert: IT’S NOT, I actually think there are several other (real) reasons why innovation is slow in healthcare. Second to that the digital transformation from outside of healthcare will ignite the real change soon, very soon. I hope to finish it by the end of the year.
