Author profile picture

Italië is van plan Sicilië met het vasteland te verbinden met de langste hangbrug ter wereld. De brug heeft een overspanning van 3.300 meter – maar liefst zestig procent langer dan de huidige recordhouder, de Canakkale-brug in Turkije. Het ambitieuze project, waarvoor de Italiaanse minister van Infrastructuur Matteo Salvini het voortouw nam, heeft met talrijke politieke en technische uitdagingen te kampen gehad.

Met een hoogte van 380 meter wordt de Straat van Messina de hoogste brug ter wereld. De brug, die ontworpen is om 6.000 voertuigen per uur en 200 treinen per dag te vervoeren, zal de reistijd tussen Sicilië en het Italiaanse vasteland drastisch verkorten van twee uur tot minder dan tien minuten. Sommige critici beweren dat het project, waarvan de kosten nu op 8,5 miljard euro worden geschat, als politieke pion dient en het populisme op het gebied van infrastructuur aanwakkert, terwijl voorstanders het zien als een symbool van de ingenieurskunst van Italië.

Een eeuw in de maak

Het concept van een brug die Sicilië met het Italiaanse vasteland zou verbinden, gaat terug tot de Romeinse tijd, waarbij tijdelijke constructies zouden zijn gebouwd met behulp van tonnen en boten. Het idee werd door Mussolini herzien, maar het duurde tot de regering van Berlusconi in het begin van de jaren 2000 voordat Brussel geld beschikbaar stelde. In 2009 kreeg de Messina Strait Company een bouwopdracht, maar het project werd in 2013 stilgelegd vanwege bezuinigingen. Nu wil de Italiaanse premier Giorgia Meloni EU-financiering voor het miljardenvoorstel, waarbij de bouw mogelijk over twee jaar begint en ongeveer vijf jaar duurt.

Voorstanders van de brug beweren dat de brug de stagnerende economie van Sicilië ten goede zal komen, de welvaartskloof in Italië zal dichten en tijd en geld zal besparen op lange zeereizen voor vrachtschepen vanaf het Suezkanaal. Bovendien zou de spoor- en wegverbinding de druk op de overvolle veerdiensten verlichten. Critici beweren echter dat de brug een verspilling van openbare middelen zou zijn en risico’s zou opleveren in een actief seismisch gebied. Ook milieuactivisten maken zich zorgen over mogelijke schade aan plaatselijke ecosystemen en het landschap.

Politieke pion of technisch wonder?

Een van de redenen waarom het project herhaaldelijk is geannuleerd, zijn de politieke en financiële belangen. Volgens Nicola Chielotti, docent diplomatie en internationaal bestuur aan de Loughborough University in Londen, profiteren belangengroepen van de planning, zelfs als de brug er nooit komt. Salvini heeft zelf toegegeven dat “het minder duur is om de brug te bouwen dan om hem niet te bouwen”.

De politisering van het project, met vooral steun van rechts en tegenstand van links, zou volgens Angelini ook een geval van “infrastructuurpopulisme” kunnen zijn. De nationalistische retoriek rond de brug positioneert de brug als een symbool van de grootsheid van Italië en het vermogen van de natie om een brug te bouwen die langer is dan alle andere in de geschiedenis.

Technische uitdagingen en innovaties

Het huidige ontwerp voor de Straat van Messina bestaat uit een hangbrug met één overspanning en een lengte van 3.300 meter. Eerdere plannen omvatten drie overspanningen, waarbij twee pylonen in zee werden gebouwd en elk tussen tachtig en honderd meter onder de zeespiegel werden verzonken. Deze plannen werden echter onuitvoerbaar geacht vanwege de sterke stromingen in de zeestraat en het risico voor de scheepvaart.

Hangbruggen, het meest uitgebreide brugtype ter wereld, variëren in lengte van 2.000 tot 7.000 voet. De langste hangbrug die momenteel bestaat is de Akashi Kaikyo Brug in Japan, met een overspanning van 6.527 voet en een totale lengte van 12.828 voet. Deze bruggen vereisen aerodynamische stabiliteit om trillingen en schommelingen tot een minimum te beperken, aangezien ze gevoelig zijn voor windkrachten.

Een nieuw tijdperk voor Italië?

Als de brug over de Straat van Messina klaar is, zal hij de bijna vijf miljoen inwoners van Sicilië veel dichter bij de rest van Italië brengen en de reistijd per trein terugbrengen van ongeveer twee uur tot minder dan tien minuten. Het ambitieuze project zou, ondanks de vele politieke en technische uitdagingen, een nieuw tijdperk kunnen inluiden voor Italië en zijn technische capaciteiten. Terwijl critici beweren dat het project als politieke pion dient en het populisme op het gebied van infrastructuur aanwakkert, zien voorstanders het als een symbool van de Italiaanse technische bekwaamheid en een bewijs van het vermogen van de natie om obstakels te overwinnen.

Bronnen die Laio gebruikte om dit artikel te schrijven: