Covid is een baby die een ‘tiger mom’ nodig heeft!

Baby Corona Pandemie baby heeft zijn eerste verjaardagsfeestje achter de rug. Zoals een vrouw die een kind krijgt en moeder wordt, zijn we met onbetaald ouderschapsverlof gegaan. Een 24/7 baan als ouder van een pasgeborene, terwijl we ofwel ons normale werk moesten blijven doen, ofwel de gevolgen moesten aanvaarden van het fulltime thuisblijfouders worden.
Net als bij een nieuw kind ontwikkelden we ons elke dag verder met deze baby en leerden we iets nieuws over hem en over onszelf. We hebben onze eigen prioriteiten en patronen opnieuw bekeken en geleerd hoe we met dit extra gezinslid kunnen samenleven.
Na meer dan een jaar is het nog steeds moeilijk te bevatten wat voor impact het heeft op ons leven. De fysieke en mentale gezondheid, vooral voor jongeren, financiële stabiliteit, de arbeidsmarkt en globalisering. Het zijn onderwerpen die dagelijks thuis, op de werkvloer en in de regering besproken worden.

Snelkookpan

Het leven was in het afgelopen jaar eigenlijk een snelkookpan in een grootschalige testomgeving om onze mentaliteit en prioriteiten bij te stellen. Niet alleen op persoonlijk vlak, maar voor de samenleving als geheel. Het is me duidelijk geworden dat:

• de toekomst voorspellen moeilijk is en dat we niet al ons geld op één paard moeten zetten. Het is een algemeen aanvaarde wijsheid. Maar in werkelijkheid is het voorspellen van de toekomst en het werken aan verschillende scenario’s tijdrovend en complex. In een 24/7 wereldwijde markt met hevige concurrentie zijn snelle beslissingen nemen en werken in de brandweerstand de norm geworden. Dit maakt ons niet alleen kwetsbaar voor plotse veranderingen. Het maakt ons ook blind voor de langetermijnimpact van onze zogenaamde vooruitstrevende beslissingen. Een goed voorbeeld hiervan is het doordrukken van de agenda voor elektrische mobiliteit zonder de nodige aandacht te besteden aan de productie van groene elektriciteit en het vinden van fundamentele oplossingen daarvoor.

• Een markteconomie, ondersteund door de toenemende globalisering, heeft ons geholpen vraag en aanbod zodanig te optimaliseren dat we voor vele producten en diensten afhankelijk zijn van een enkele of beperkt aantal leveranciers. Ik doel hier eenvoudig op beslissingen die uitsluitend op prijsconcurrentie zijn gebaseerd. De problemen om aan eenvoudige maskers of reageerbuisjes te komen bij het begin van de corona-uitbraak is hiervan een goed voorbeeld. Deze pandemie heeft Europa aan het denken gezet over de vraag of we de industrie terug naar Europa moeten halen en of we, als we ons huiswerk over het “voorspellen van de toekomst” beter doen, betere keuzes kunnen maken over wat voor banen in de industrie we ook in Europa moeten hebben.

• Digitalisering heeft zijn kracht getoond in Nederland, van het geven van online lessen aan mijn 7-jarige dochter tot winkels en restaurants die hun producten en diensten blijven aanbieden. De digitale supermarkt is tegenwoordig de norm en is een essentieel onderdeel van onze overlevingsstrategie geweest. Digitale samenwerking heeft wetenschappers van over de hele wereld in staat gesteld de klok rond te werken aan Covid-vaccins, maar ironisch genoeg is dat niet het geneesmiddel voor elke ziekte.
• Menselijk kapitaal werd vóór Covid-19 beschouwd als een inefficiënte, tijd- en geldverslindende parameter op de maatschappelijke en bedrijfsbalansen. Een jaar van thuiswerken heeft ons duidelijk gemaakt dat een deel van die zogenaamde inefficiënties kan worden verminderd door digitalisering en optimalisering van processen, maar dat er een verborgen en veel grotere waarde aan zit. We missen allemaal de overvolle kantoorgangen en drukke schoolpleinen, het praten over “niet-gerelateerde onderwerpen” en gewoon mens zijn. Innovatie en creativiteit lijden onder de menselijke factor en hoewel MSTeam en Zoom meetings een goede en snelle oplossing zijn en dat ook zullen blijven, hebben we ‘face-to-face’- interactie nodig. Daar komt nog bij dat innovatie geen sprint of marathon is, maar een estafetteloop. Ik zou willen stellen dat we na +1 jaar afstandsonderwijs onze focus moeten verleggen naar de volgende generatie.
• Voorbereiden op de toekomst gaat hand in hand met “de toekomst voorspellen”. Terwijl we ervoor moeten zorgen dat we onze doelstellingen halen, moeten we slimme manieren bedenken en implementeren om de jeugd te ’empoweren’ met onderwijs. Het is nu een gouden moment om onze normen te herschrijven en opnieuw te groeien. Na een jaar thuis te hebben gezeten, is het aantal jongeren met (geestelijke) gezondheidsproblemen alarmerend hoog en het baart me zorgen hoe weinig er tot nu toe is gedaan. Maar ook het onderwijssysteem helpt niet met de beperkte middelen die beschikbaar zijn om de individuele behoeften van leerlingen te ondersteunen. Ik heb enorm veel respect voor leerkrachten. We kunnen meer doen om hen in staat te stellen en te steunen bij het opbouwen en vormgeven van de toekomst. Ik geloof ook in de kracht van het hoger onderwijs en vooral in het toevoegen van een meer feministische, artistieke en probleemoplossende smaak aan het onderwijs om progressief en innovatief te blijven.

Tiger mom

De Covidbaby heeft een ‘tiger mom’, een ‘tijgermoeder’ nodig. Een ouder die moedig en vastberaden doorgaat en het beste wil voor haar kind. Een ouder die alles doet wat in haar macht ligt om de kinderen de beste omgeving te bieden om tot bloei te komen en hen in staat stelt om dat te bereiken door onderwijs en door in zichzelf te geloven.

NB: dit stuk is een persoonlijk opinieartikel, gebaseerd op mijn eigen ervaringen die ik het afgelopen jaar in Nederland heb opgedaan.

Over deze column

In een wekelijkse column, afwisselend geschreven door Eveline van Zeeland, Katleen Gabriels, Helen Kardan, Eugène Franken en Colinda de Beer, probeert Innovation Origins uit te vinden hoe de toekomst eruit zal zien. Deze columnisten, af en toe aangevuld met gastbloggers, werken allemaal op hun eigen manier aan oplossingen voor de problemen van deze tijd. Morgen wordt dus goed. Lees via deze link vorige afleveringen.