E52 schrijft geregeld over het leven van expats in Eindhoven. Onze columnist Bart van Vlokhoven maakte de omgekeerde route: als Eindhovenaar is hij in de zomer van 2016 met zijn hele gezin verhuisd naar Portland, Oregon. Met enige regelmaat houdt hij ons op de hoogte van zijn leven als expat.
Koffers inpakken voor het hele gezin voorafgaand aan een 3-weekse vakantie naar de Mediterranee brengt altijd een altijd een bepaalde spanning binnen mijn gezin. Kinderen en vrouw die continu aan komen zetten met meer en meer ‘dingen’ die ook nog mee moeten. Koffers die keer op keer opnieuw open en dicht moeten.
Achteraf bezien valt die spanning geheel in het niet bij het inpakken van spullen om het hele gezin voor enkele jaren naar de andere kant van de wereld te brengen.
“Indeed, maybe I should try it myself” zo sloot ik mijn laatste column af met de intentie om eens zelf in de huid van een expat te kruipen. Het heeft me altijd gefascineerd en inmiddels ben ik, met ‘spouse and kids’ beland in Oregon. Portland wel te verstaan. 8000 km verderop – ofwel 5000 miles. Op uitzending voor het werk.
ASML stond en staat me nog steeds met raad en daad terzijde maar man (!) wat komt er veel op je af voordat je eenmaal goed en wel gesettled bent in de nieuwe omgeving. Voordat de boterhammen ingeruild kunnen worden voor de Burgers en er serieus op de kilos gelet dient te worden. Het houdt niet op bij het opzeggen van de Troskompas en het aanschaffen van wat stekker-adapters. Het huis moet verhuurd worden, gas/water/licht geregeld, uitschrijven uit 040, post doorsturen, auto verkopen, Marktplaats volzetten, op-en-neer naar de stort, formulieren invullen, visum aanvragen, belastingen regelen, bankzaken regelen, formulieren invullen, werk overdragen, werk en sportclubs opzeggen, afscheid nemen van familie en vrienden, iemand met de cavia’s op zien te schepen, scholen opzeggen, vluchten regelen, nog een keer een afscheidsborrel met dezelfde vrienden. Nu voor het laatst en voor het echt. Nieuwe scholen zoeken, huis zoeken, inschrijven voor 97229. Rijbewijs internationaliseren. Nog meer formulieren invullen. Krankzinnig dat ik na tientallen formulieren nog steeds niet een paspoort- of sofinummer uit mijn hoofd weet.
Uitdaging boven alles is echter bepalen welke spullen er mee moeten. Kids willen het liefst alles meenemen. zeker dochtertjes… van knuffels tot gehaakte fotolijstjes en van iPads tot kleurige make-up setjes. Alles wordt ingepakt, en weer uitgepakt en toch weer ingepakt.
Maar ik heb met mijn meiden van doen. Op ouders’ wil zeggen ze hun vriendjes en vriendinnetjes op de huidige school en in de buurt vaarwel zonder echt te beseffen waaraan ze beginnen. Traantjes hier en daar. Zonder te weten waar ze naar toe gaan. Gedropt worden in een klas op een school zonder dat ze de taal ook maar enigszins beheersen. Helemaal alleen. Natuurlijk, een spoedcursusje Engels hebben ze gedaan. In de laatste weken in Nederland werden ze elke dag een paar Engelse woordjes wijzer gemaakt. ‘Oiltanker’ had mijn jongste op een dag geleerd… ‘Oiltanker Papa, dat betekent olietanker.’ Trots dat ze was. Ik maak me meer zorgen; woorden als ‘Left’, ‘Right’ of pak weg ‘Teacher’ waren nog niet eens voorbijgekomen. Maar mijn zorg bleek ongegrond. Reeds in het eerste weekend, turende over de Pacific Ocean zagen we zowaar twee Oiltankers aan de horizon. “Kijk Papa!!”
We hadden het in Nederland al wel geprobeerd. Engels praten tijdens het ontbijt. Maar als het te lang duurde voordat the “can you pass me the cheese, please” doordrong had ik de kaas toch maar snel zelf gegrepen. ‘Ze’ zeggen dat het een kwestie van enkele maandjes is. Ik ben benieuwd – maar er nog niet geheel gerust op. De ervaring en het avontuur dienen dit allemaal te compenseren. De tijd zal het leren.
Als je dit artikel leuk vindt, lees dan ook:
