E52 schrijft geregeld over het leven van expats in Eindhoven. Onze columnist Bart van Vlokhoven maakte de omgekeerde route: als Eindhovenaar is hij in de zomer van 2016 met zijn hele gezin verhuisd naar Portland, Oregon. Met enige regelmaat houdt hij ons op de hoogte van zijn leven als expat.
‘Normaal gesproken vind ik columns leuk, maar als je geen inspiratie hebt schrijf dan niets‘ aldus Toon Gerbrands onlangs in reactie op de column in het ED waarin op cynische wijze een fictief interview met Cocu neergezet werd. Laat de columnist zijn werk doen en laat Toon zijn Energie direct op PSV richten. Die mening kan ik geven ook al zit ik duizenden mijlen van de Frederiklaan af. Via Facetime of live streams kan ik de wedstrijden nog immer rechtstreeks volgen. Mits het tijdsverschil het enigszins uitvoerbaar houdt. Van de prolongatie van het Kampioenschap ben ik overigens ook duizenden mijlen verwijderd. Ik hoopte op het missen van enkele PSV Kampioensfeestjes maar vrees dat ik het missen mis.
Het expat-leven is niet alleen maar avontuurlijk en exciting. Ook hier zijn de maandag-ochtenden soms zwaar en komt de wintertijd hard binnen door geen daglicht te tonen vóór én na de kantoor-uren. Weekenden die opgeslokt worden door groceries en enkele social visits. Met kids hier te verblijven geeft een snellere aansluiting met andere expats en met locals. Kids Birthday Parties als direct gevolg. Waar Nederlandse kinderen hun presents direct openen, laten de Amerikaanse kids die netjes ingepakt staan en worden ze geopend óf op het einde van het feest of ongeopend mee naar huis genomen.
Je leest: ik gooi er met gemak enkele Engelse words doorheen. Geheel onnodig, geen toegevoegde waarde, maar dat hoort. Dat doet alles nog interessanter klinken. Je bent per slot van rekening expat…. en dat terwijl de voertaal in het ASML-kantoor vaak toch gewoon Nederlands is. In de meetings hier is het Engels niet per se een must. Het aantal Nederlanders op kantoor is overweldigend. En hoewel iedereen zich bewust is van het onbeschofte karakter ervan, gaan veel gesprekken snel over in het Nederlands als de druk te hoog wordt.
En niet alleen Nederlands overigens. Het Brabants is de voertaal in veel vergaderingen hier. ‘Gij het zeker hul t weekend kei-veel aan die tests gewerkt’ en geheel in stijl gevolgd door ‘ofnie?’ Het Houdoe klinkt net zo vertrouwd als in Veldhoven en PSV neemt een prominente plaats in bij de koffie-automaat gesprekken. De goal van Moreno tegen Heerenveen wordt met evenveel passie besproken als de passes van Tom Brady voor de New England Patriots.
De winter begint langzamerhand als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Het werd tijd ook.
Daar waar wij Nederlanders de wegen vol met zout stuwen om het dagelijkse leven zo goed als mogelijk door kan laten gaan, vertikt het liberale Portland om zout te gebruiken. Slecht voor de Amerikaanse heilige auto, maar nog veel slechter voor het milieu. Het openbare leven komt bijna tot stilstand bij sneeuwval of bij te-verwachten-sneeuwval. Geheel in Amerikaanse stijl, alles gericht op service, word je als ouders dan om 5 uur ‘s morgens door school wakker gebeld om door te geven dat de kinderen lekker kunnen blijven liggen omdat de karakteristieke gele schoolbussen niet veilig kunnen rijden. Safety first. Gevolg: reeds 10 snowdays ( het equivalent van het oer-Hollandsche ijsvrij) sinds Kerstmis en een enorme achterstand op het leerplan.
Ook op kantoor wordt men geacht thuis te werken bij gladde wegen. Ook hier een gevolg: daar waar de Amerikaan voor safety-first kiest, stijgt op dergelijke dagen het percentage Nederlanders aanwezig op kantoor.
De Nederlandse eigenzinnigheid is nog niet verdwenen.
Als je dit artikel leuk vindt, lees dan ook:
