In een tweewekelijkse column beziet Pieter Hendrikse “Vanaf De Hovenring” de gebeurtenissen in Eindhoven. Hij doet dat zowel vanuit zijn eigen expertise (onderwijs, sociaal domein) als in een vrije rol. Vandaag een introductie-interview en de eerste column.
Toen Pieter Hendrikse eindexamen deed, woedde in Parijs de meirevolutie van 1968. Hij nam de geest van die tijd mee naar Nijmegen, waar hij ging studeren.
“Mijn studentenleven is erg bepalend geworden voor mijn ambities: willen bijdragen aan maatschappelijke ontwikkeling. Zo ben ik, min of meer bij toeval, in het voortgezet onderwijs gerold. Mijn hoogleraren Van Kemenade (socioloog) en Duynstee (jurist) waren politiek zeer betrokken. De één ‘op links’ en de ander ‘op rechts’ . Het heeft me gevormd en in het, toen nieuwe, schoolvak Maatschappijleer doen belanden. Mijn leven lang ben ik vervolgens in en rondom het voortgezet onderwijs aan ’t werk gebleven. Het heeft me altijd weer opnieuw energie gegeven.”
Zelfs nu bepaalt het onderwijs nog een deel van zijn leven.
“Als voorzitter van het College voor Toetsen en Examens (CvTE) ben ik nog nauw verbonden met de onderwijspraktijk. Eindexamens raken ons allen: leerlingen en hun ouders, docenten en schoolbestuurders en, niet te vergeten, de onderwijspolitiek. Verantwoordelijkheid dragen voor kwaliteit en logistiek van alle centrale toetsen en examens in ons land, is werk dat er zeer toe doet. En dus doe ik het met veel plezier. Daarnaast ben ik direct betrokken bij ICT in het onderwijs. Marktpartijen en publieke organisaties bij elkaar brengen om vraag en aanbod goed op elkaar af te stemmen. Ingewikkeld en innovatief. En dus uitdagend!”
Dat innovatieve is ook wat Hendrikse aantrekkelijk vindt aan Eindhoven. Maar er is meer.
“Inmiddels woon ik zo’n 44 jaar in Brabant, waarvan 36 jaar in Eindhoven en Veldhoven. Ik heb me in deze omgeving van meet af aan thuis gevoeld. M’n eerste baan verbond me aan het Sint-Jorislyceum, toen nog aan de Elzentlaan. Ik voelde me er als ’n vis in het water. Eindhoven is de meest ‘open’ stad van Brabant. Je voelt en proeft ’n sfeer van aanpakken en aanspreken. Daar hou ik van. Het is ook ’n mooie, enigszins rauwe stad, die z’n verleden qua architectuur niet verloochent. De stad beschikt over alle faciliteiten van ’n grote stad en heeft ook nog iets fijn ‘plattelanderigs’. Ik ben er aan verknocht geraakt.”
Als toezichthouder is Hendrikse lang actief geweest bij Bibliotheek Eindhoven en nu nog bij filmhuis Natlab/PlazaFutura. Maar ook Muziekgebouw Eindhoven en Parktheater keren veelvuldig terug in zijn agenda. Dat zijn vast ook onderwerpen die we in zijn nieuwe column kunnen terugverwachten. Maar daar zal het zeker niet bij blijven.
“Ik ben nieuwsgierig naar wat er in m’n omgeving gebeurt en heb belangstelling voor wat mensen zoal meemaken. Ik betrap me er vaak op dat ik zoek naar wat mensen bindt en vind dat trouwens anno 2017 soms moeilijk te omschrijven. Mijn generatie stond in de ’60-er en ’70-er jaren voor omwenteling en vernieuwing. Veelal in het teken van zelfbeschikking en solidariteit. Ik denk, en hoop vooral, dat jongeren ook nù met eenzelfde elan in het leven staan.
Maar hoezo dan die titel, ‘Vanaf de Hovenring’?
“Het is m’n omgeving. De Hovenring is voor mij meer dan ’n fraai kunstwerk. Het markeert de verbinding van de stad met alles daar omheen. Het is ook ’n staaltje van innovatieve kracht gekoppeld aan duurzaamheidsdoelstellingen. Ik beschouw ’t als ’n visitekaartje waarvandaan ik graag de wereld in kijk. Naar de wereld van het sociale en culturele domein, en ook het onderwijs. Maar ook de ontwikkeling van stad en ommelanden in politiek perspectief. En voor het overige ‘wat passeert’ en verwondering oproept dan wel dat zou moeten doen.”
Foto: IPV Delft / Hovenring.com
