Wat een gedoe: vanaf de dag dat wethouder Van Kaathoven haar sportvisie presenteerde (met onder meer extra nadruk op urban sports, weet u nog?), ging het nog maar over één ding: de voorgenomen sluiting van de ijsbaan.
Dat Van Kaathoven het gepresenteerd had als een optie waarover ze graag de meningen verzamelde, was nauwelijks iemand opgevallen. En begrijpelijk: een keuze van de wethouder is nooit zomaar een optie. Dat had Van Kaathoven moeten weten – sterker nog, dat wist ze gewoon. Maar wat niemand had kunnen bevroeden is de storm van protest die de stad in brand stak. Want waren het eerst nog de direct betrokkenen (de ijsbaangebruikers), die van zich lieten horen, in no-time groeide de club bezwaarmakers uit tot een maatschappelijk bolwerk. Dit alles culmineerde gisteren – woensdag 27 mei – in een brief van zo’n beetje alles wat Eindhoven aan bedrijvigheid en kennis te bieden heeft.
Vanzelfsprekend zijn de schaatsliefhebbers blij met de onverwacht krachtige steun voor hun bezwaren. Want laten we eerlijk zijn: op basis van de economische realiteit (teruglopende bezoekcijfers en een groeiende gemeentelijke bijdrage) had Van Kaathoven wel degelijk een punt met haar suggestie dat er iets moest gebeuren; de schaatsers zagen de bui dan ook al hangen.
Het ijsbaandebat toont de kracht van de Eindhovense samenleving
Maar als deze stadsbrand iets duidelijk heeft gemaakt, is het wel dat het hier om veel meer gaat dan het voorkomen van de ijsbaansluiting. Terugkijkend kun je makkelijk vaststellen dat Van Kaathoven en haar ambtenaren hun thermometer beter in de Eindhovense samenleving hadden moeten steken alvorens tot het sluitingsvoorstel te komen. Het is water onder de brug. Veel belangrijker is dan ook de conclusie dat het ijsbaandebat weliswaar een hoop gedoe heeft gebracht, maar in werkelijkheid vooral ook de kracht van de Eindhovense samenleving heeft aangetoond.
De manier waarop een negatief signaal zo makkelijk – en zo krachtig – omsloeg in het bij elkaar brengen van alles wat de stad aan creatieve energie te bieden heeft, geeft vertrouwen voor de toekomst. Het is nu dan ook vooral zaak niet alleen de aanleiding voor de onvrede weg te nemen, maar vooral ook de daaruit voortgekomen samenbindende energie te koesteren. En samen naar een manier te zoeken om die kracht in het vervolg niet alleen uit protest te laten ontstaan.
De grote les: maak nu echt gebruik van de kracht van de triple helix
De grote les voor het gemeentebestuur is dan ook in het vervolg veel actiever gebruik te maken van de kracht van de Triple Helix – de samenwerking tussen kennisinstellingen, bedrijfsleven en lokale overheid waar de stad zo prat op gaat. Dat daarvoor een negatief gekleurd ijsbaandebat nodig was is jammer, maar onder aan de streep een blessing-in-disguise.