Ik heb een ambivalente houding ten opzichte van bomen. Tot twee keer toe heb ik letterlijk in de schaduw geleefd van enkele enorme populieren direct naast onze tuin. Nu, jaren later, kunnen mijn lief en ik elkaar nog steeds gelukzalig aankijken als we in onze zonovergoten patio van de boomloosheid genieten. Om een oud Sauerlands spreekwoord aan te halen: ‘Bomen horen in een bos’. Of langs een allee. Wat dat betreft kan ik je overigens van harte de Deutsche Alleenstraße aanbevelen.
🍬Dat woord ‘allee’ roept dan ook weer gelijk herinneringen op aan twee bomen uit mijn jeugd. Als je namelijk via de Italiaanseweg over het Landgoed De Duno richting Rijn fietst, kom je uiteindelijk op de Fonteinallee uit. Vlak voor de grote afdaling staat aan de rechterkant een oude beuk. Daar plachten mijn broer en ik elkaar sterke verhalen te vertellen. Een eindje verderop, in Oosterbeek, hield mijn vader tijdens een wandeling altijd even halt bij een nog statiger reus van een boom, die tegenover een bejaardentehuis stond. De snoepjesboom, heette hij, omdat we daar… nou ja, je snapt het wel.
🧽Ik weet niet of beide bomen nog bestaan. Ik ben daar lang niet meer geweest. De fundamenten van de oude boerderij van mijn familie waren al lang geleden weggehaald. De nieuwe boerderij die na de oorlog werd gebouwd, is onlangs gesloopt. Zo wordt mijn verleden achter mij uitgewist.
🆒Hoe dan ook, mensen hebben wat met bomen. Vandaar de grote ophef toen onlangs -zo schrijft Rik Thijs- de Wereldboom in Eindhoven zwaar door brand werd aangetast. Bomen zijn niet alleen een mooi symbool of leuk om naar te kijken, maar voor onze steeds verder opwarmende samenleving ook nog eens bitter noodzakelijk. “Het zijn de mini-airco’s die onze stad in de toekomst koel gaan houden”, waarschuwt hij.
📰 Zo waarschuwen we in deze kolommen wat af. Het wordt je alleen droef te moede als je ziet dat zulke waarschuwing aan dovemansoren zijn gericht. Bart Brouwers laat in zijn column zien hoe al decennia lang het stikstofprobleem is aangekaart. En telkens weet een lobbyclub het weer zo te draaien dat het probleem niet wordt opgelost, maar verschoven. Dat staat het huidige stikstofakkoord nu ook te gebeuren.
💾 Maurits Kuypers spoorde voor deze aflevering van zijn zomerserie naar Dresden. De regio rond deze stad heeft zich inmiddels ontwikkeld tot hét halfgeleidercentrum van het land. Het brengt de Sachsen eindelijk weer welvaart en voorspoed, na decennia lang te hebben moeten voortmodderen in het boeren- en arbeidersparadijs. De compleet verwoeste binnenstad is weer mooi opgeknapt. Maar als je echt wilt weten hoe groots de grandeur was van deze stad voor de oorlog, dat moet je naar de buitenwijken rond het ‘Blaues Wunder’. Ik kan het je aanraden.
Ik wens je een boeiende werkweek!
Arnoud Cornelissen
Chefredacteur Innovation Origins
Als je dit artikel leuk vindt, lees dan ook:
