Ik ben eigenlijk best wel tevreden over mijn lichaam. En dat bedoel ik niet vanuit esthetisch oogpunt. Gezien mijn leeftijd valt daar best wel wat op af te dingen. Maar als instrument om de uitdagingen van mijn leven aan te kunnen, is het prima geschikt. Dat komt misschien ook omdat ik nooit een carrière als profvoetballer heb nagestreefd of een hobby als ultraloper of bergbeklimmer. Ik ben gewoon geestelijk, noch lichamelijk in staat tot grootse sportprestaties.
🤖 Aan de andere kant ben ik het met bioloog Midas Dekkers eens dat er toch een aantal ernstige ontwerpfouten zitten in de mens als machine. Zo zijn wij absoluut niet in staat tot multitasken. Ook vrouwen niet. Als je drie dingen tegelijk doet, doe je ze allemaal slechter dan wanneer je je op één taak had geconcentreerd.
⚽ Sterker, als je groenten staat te snijden, de voordeurbel gaat, je partner begin je net uit te leggen waarom we morgen beslist iets moeten doen en je telefoon meldt dat je baas je wil spreken, dan is de kans groot dat er ergens iets mis gaat. Je mag zelf kiezen wat. Dat is overstimulatie van het brein. Maar gelukkig kun je je daar op trainen, dankzij de software van de TU/eindhoven en de Radboud Universiteit, vertelt Corine Spaans. Zij bouwden voor de jonge voetbaltalenten van PSV een app, waarmee ze leren onder grote druk toch de juist beslissingen in het veld te kunnen nemen.
🩹 Om die ontwerpfouten in ons lichaam enigszins te compenseren, gaan we in de komende decennia steeds meer elektronica inzetten. Een deel ervan plakken we rechtstreeks op ons lichaam. Dat is lekker gemakkelijk. Je merkt er amper iets van en toch krijg je dankzij die ‘wearables’ een stroom aan informatie over je eigen lichaam. Het Holst Centre in Eindhoven gaat in die ontwikkelingen een belangrijke rol spelen, bericht collega Bart Brouwers.
🦷 Maar wat ik onze ontwerper het meest kwalijk heb genomen, is dat ons gebit niet kan regenereren. Sorry hoor, maar waarom wel allerlei knaagdieren en enge vissen als haaien, maar juist niet de mens die – dat weten we allemaal – juist geregeld op een houtje moet bijten? Gelukkig gloort – of moet ik zeggen – glanst- er hoop aan de horizon, Dankzij een 3d-model van wetenschappers van de KU Leuven zijn we over enige tijd zover dat ons tandglazuur zichzelf wel kan herstellen en dat we een kapotte kies kunnen omruilen voor een nieuw levend exemplaar.
Ik wens je een stralende week!
Arnoud Cornelissen
Als je dit artikel leuk vindt, lees dan ook:
