Josy uit Venezuela

In Eindhoven wonen, studeren en werken mensen afkomstig uit veel verschillende landen. E52 bespreekt elke week met een international wat hen hier heeft gebracht en hoe het leven in Eindhoven is.

Naam: Josy Garcia
Land van herkomst: Venezuela
Werk: Dialyseverpleegkundige bij Catharina Ziekenhuis

In een stad die bol staat van technologie en design, kiezen we vaak voor internationals voor deze serie die werken of studeren binnen deze twee categorieën. Niets mis mee, maar we houden ook wel van wat afwisseling. Deze zomer kwam Josy op ons pad. Een vrolijke, sportieve dame die in het Catharina Ziekenhuis werkt. We zijn welkom bij haar thuis op haar vrije dag: “Ik werk nu een jaar bij het Catharina. De patiënten komen een aantal keer per week bij ons voor een nierdialyse. De vaste klanten, zeg maar,” start ze haar verhaal. “En toch is het nooit hetzelfde. In het ziekenhuis zie je heel duidelijk dat iedereen anders is. Ze hebben dezelfde behandeling nodig, maar wat in de omgang bij de één werkt, is bij de ander misschien helemaal geen optie.”

Josy kwam als tiener naar Nederland. “Mijn vader ging in Eindhoven werken en wij gingen met het gezin mee. Dat was een hele overgang voor mij! We kwamen hier in de lente, maar ik vond het maar koud. En de taal, die was zó anders. Ik koos er al heel snel voor om mij aan te passen, maar dat was soms best moeilijk. Ik was gewend om altijd buiten te zijn in Venezuela en hier liep ik in het begin met vier truien aan. Ik had het altijd koud. En ik vond de mensen zo serieus kijken op straat. Mijn moeder zei daarover dat mensen het hier veel zwaarder hebben dan in Zuid-Amerika, omdat zo vaak donker is in de herfst en winter. Ik mis het warme weer wel, maar ben inmiddels ook wel gewend aan de seizoenen hier.”

“Ik zou willen dat iedereen begrijpt dat integreren in een nieuw land best spannend is”Josy Garcia, Dialyseverpleegkundige bij Catharina Ziekenhuis

De ouders van Josy zijn na haar vaders pensioen teruggekeerd naar Venezuela. Door de huidige crisis daar, met onder andere voedseltekorten, protesten en inflatie, maakt Josy zich soms ook zorgen: “Ik bel mijn ouders elke dag. Mijn moeder van 70 jaar staat soms uren in de rij voor boodschappen en als ze aan de beurt is, kan het zijn dat het op is. Ik ben heel blij dat ik hier ben en we mogen hier absoluut niet klagen. Ik ben een echte mix, een Latina en Nederlander. Mensen hier zijn vaak duidelijk, je weet waar je aan toe bent. En zo ben ik ook.”

“Ik zou willen dat iedereen begrijpt dat integreren in een nieuw land best spannend is. Ik merk hier dat mensen er nog wel eens makkelijk over doen, maar ga er maar aan staan om ergens te gaan wonen waar je de taal niet spreekt, de gewoontes niet kent en alles nieuw is. Mensen die tegen mij zeggen dat ik niet goed Nederlands spreek, krijgen van mij als antwoord ‘Probeer mijn opleiding, die ik in het Nederlands heb gedaan, maar eens in het Spaans doen.’ Daar hebben ze dan niet van terug. We zijn allemaal mensen en je taal bepaalt niet wie je bent.”

Josy heeft een gezin met drie kinderen en soms staat ze er alleen voor: “Mijn man is marinier en gaat geregeld op missie. Thuis komt het dan op mij aan. Gelukkig staan mijn schoonmoeder en vrienden ook voor ons klaar. In mijn vrije tijd ben ik graag sportief bezig. Ik ga dan hardlopen en daarnaast doe ik aan pole fitness en cross fit. Ik voel me daardoor veel fitter, heb meer energie en het is goed voor mijn houding. Ik vind het ook erg leuk om lekker naar de stad te gaan om te winkelen of iets te drinken. Af en toe ga ik uit. Soms ga ik mee met mijn nichtje naar De Spijker, en dat is dan hilarisch. Sta ik daar tussen de jongeren, ik vind dat geweldig.”

Lees hier alle verhalen in deze serie.
Fotografie: Diewke van den Heuvel