Onachtzaamheid, verbazing, koppigheid, opwinding, onrust, onzekerheid, gelatenheid, woede, gelatenheid, solidariteit, angst, verdriet, uitzichtloosheid en hóóp. Tijdens de coronocrisis komen in razendsnel tempo allerlei soorten van gevoelens en emoties voorbij. De hoop is gevestigd op de innovatie. Op het vinden van een vaccin dat voor eens en voor altijd deze ramp naar de geschiedenis verwijst. Daar over later meer.
Zolang de crisis duurt blijft het allemaal onwerkelijk. En onvoorspelbaar. Kijk maar eens hoe snel het kan gaan. Drie weken geleden maakte ik op deze plek mijn column vanuit Spanje over de clásico. Een feestelijk onderwerp over een voetbalwedstrijd tussen Real Madrid en Barcelona die de wereld als geen ander verbindt. Corona was nog ver-van-mijn-bed. Achteraf was juist dit duel met tachtigduizend toeschouwers uit talloze landen een waarschijnlijke bron van kwaad. Want 21 dagen later heeft de stad Madrid circa tienduizend bevestigde besmettingen met Covid-19.
De straat op om te protesteren
Zelfs twee weken geleden drong de ernst van de situatie nog niet echt door tot de Madrilenen. Er werden wel wat grappen gemaakt over mensen die elkaar opeens met de ellebogen wilden begroeten. Maar in de praktijk zoende iedereen elkaar nog bij de ontmoetingen op de terrasjes, of sloegen de mannen elkaar broederlijk op de rug. Het coronavirus was nog niet the ‘talk of the town’ in Madrid. Nee, 8 maart was internationale vrouwendag. Er gingen meer dan honderdduizend feministen in de hoofdstad de straaop om te protesteren tegen machogeweld. Achteraf misschien niet zo slim. Want veertien dagen later waren er al 834 coronaslachtoffers op de Madrileense kerkhoven begraven.
Bill Gates had al gewaarschuwd
Daarna kwam het virus in heel snel tempo dichterbij. De scholen gingen dicht, barretjes en restaurants werden gesloten, alle winkels sloten de deuren, voetbalwedstrijden werden afgelast, parken vergrendeld, grenzen op slot gedaan en er werd een alarmfase ingesteld. Van de ene op de andere dag had iedereen het nog maar over één ding: corona. Alle zekerheden in het leven waren in één klap teniet gedaan door een ongrijpbaar virus. Natuurlijk was de wereld er wel eens voor gewaarschuwd. Bill Gates deed dat in 2015 nog op een wijze die bijna voorkennis doet vermoeden. Maar zelfs het imperium van de rijkste man ter wereld is nu in de greep van het coronavirus.
Misdaad om de straat op te gaan
Na een week quarantaine in het centrum van Madrid hebben vele soorten emoties al de revue gepasseerd. Eén ding is echter wel volstrekt duidelijk geworden: de ernst van de situatie. Tijd van luchtig doen en gelatenheid is wel voorbij als je hier de overvolle bejaardenhuizen en ziekenhuizen ziet, die veelal niet meer voor zwaksten kiezen, maar zich juist op de sterkste coronapatiënten richten. Met honderden doden per dag zijn de intensive cares veranderd in mortuariums. Het is inmiddels een misdaad om zonder geldige reden de straat op te gaan. Het einde is nog lang niet in zicht.
Normaal zou al weer gek genoeg zijn
Maar dan is er toch altijd de hoop dat alles weer goed zal komen. En hoop doet leven. In een race tegen de klok proberen wetenschappers op de hele wereld een antwoord te vinden op het verwoestende virus. Vrijwel iedere dag worden er kleinere en grotere stappen genomen op weg naar het ultieme redmiddel. Nog nooit in mijn leven keek de mensheid zo uit naar een innovatieve oplossing om een einde te maken aan een wereldwijde pandemie. En dat vaccin gaat er komen. Iedere dag komt dat moment dichterbij. Hoop zal omslaan in dankbaarheid. Om weer heel snel plaats te maken voor het leven van alledag. En dat is goed. Normaal zou nu zelfs voor mij in Madrid voorlopig even gek genoeg zijn.
