In Eindhoven wonen, studeren en werken mensen afkomstig uit veel verschillende landen. E52 bespreekt elke week met een international wat hen hier heeft gebracht en hoe het leven in Eindhoven is.
Naam: Esther Cavini
Land van herkomst: Italië
Werk: Project manager bij JL-Mag
We pakken de auto en maken een korte rit buiten de stad om Esther te ontmoeten. Ze woont in Eindhoven en werkt in Schijndel. We kunnen haar ontmoeten tijdens haar lunchpauze op het bedrijf. We komen aan bij het bedrijf dat zich op een bedrijvenpark bevindt. Esther maakt thee voor ons en eet intussen haar tosti op: “De lunch is in Nederland heel anders dan in Italië. Bij een paar van mijn vorige werkgevers was warme lunch beschikbaar, maar bij de meerderheid moest ik mijn eigen brood meenemen.” Met onze thee gaan we naar boven, naar een vergaderruimte. Esther vervolgt daar haar verhaal.
“In 1997 kwam ik met het Erasmus-programma naar Eindhoven. Eerder was ik op vakantie in Nederland en ontmoette een Italiaanse meisje die hier ook met dat programma studeerde. Terug in Italië ontdekte ik dat ik niet naar Nederland kon gaan omdat er geen programma was voor mijn studie scheikunde. Dankzij de connecties van mijn wiskundeprofessor kon ik toch gaan. Ik had het geluk dat ik kon aansluiten bij de groep van professor Bert Meijer aan de Technische Universiteit van Eindhoven. Ik zou zes maanden blijven, maar uiteindelijk bleef ik er acht. Dat had ook te maken met dat ik verliefd werd op een Nederlander, hij is nu mijn man. Dit was allemaal voor Skype en WhatsApp. We waren al blij om wat sms-berichten naar elkaar te kunnen sturen. Ik moest mijn studie in Rome afmaken, dus gedurende die tijd reisden we heen en weer.”
“Eindhoven erg veranderd in 20 jaar. Toen was de stad verlaten in het weekend”Esther Cavini, Project manager
“Na mijn afstuderen verhuisde ik terug naar Nederland om bij mijn vriend te zijn. Deze keer verliet ik mijn familie voor onbepaalde tijd. Dat was een grote stap, maar gelukkig is het niet zo’n grote afstand. Ik heb altijd contact gehouden met Bert Meijer en hij bood me een baan aan op de universiteit. Ik wilde werken en economisch onafhankelijk zijn. Mijn man en ik trouwden in 2000. Sindsdien is Eindhoven erg veranderd. Toen was de stad verlaten in het weekend. De stad is veel internationaler geworden. Persoonlijk veranderde mijn kijk op het weer met alle verschillende weersoorten hier. Mijn moeder dacht dat ik een beetje gek was geworden toen ik heel blij was met het zonnige weer in Rome. Ik begrijp volledig waarom Nederlanders zo graag van de zon willen genieten. Van de Noord-Europese bevolking zijn de Nederlanders de meest Zuid-Europese types. Ze weten hoe ze van het leven kunnen genieten.”
Esther en haar familie woonden ook een tijdje in een dorp in Duitsland. “Het was een erg gesloten gemeenschap en het was moeilijk voor me om een baan te vinden. De Duitse werkgevers waren toen niet zo happig op het inhuren van een jonge vrouw. Het zwangerschapsverlof in Duitsland is ongeveer drie jaar en blijkbaar werken veel vrouwen een tijdje, gaan met verlof, werken een korte tijd en gaan weer met verlof. Dus de bedrijven stonden niet in de rij om mij aan te nemen. Ik was heel blij dat we naar Eindhoven terugkeerden. In de drie jaar dat we weg waren, keek ik anders naar de stad. Voorheen had ik de vergelijking Rome-Eindhoven. En nu keek ik naar de stad nadat ik in een klein dorp woonde. Het enige moeilijke was om hier de juiste baan te vinden. Eindhoven is de stad van engineering, fysica en mechatronica en ik ben een chemicus. Gelukkig vond ik een leuke baan.”
“In het begin was ik niet op zoek naar contact met andere Italianen. Ik miste geen Italiaanse dingen, maar jaren later sloot ik me toch aan bij een Italiaanse WhatsApp-groep. Het is een grote groep mensen en we helpen elkaar, maar komen ook af en toe samen voor een kop koffie. Elk jaar hebben we voor de kerstdagen een groot diner met alle leden en hun familie. Ik ben ook lid van een andere groep genaamd Liberamente, dit is een meer culturele groep. Als je lid wilt worden, moet je Italiaans spreken. Je hoeft geen Italiaan te zijn. Elke maand ontmoeten we elkaar voor een presentatie, film of discussie, altijd met een cultureel tintje. En natuurlijk is er eten bij betrokken, ik bedoel, het is een Italiaanse groep. Dat kan niet anders,” lacht Esther.
Esther houdt ook van het theater. Niet alleen om te bezoeken, maar ook om zelf op het podium te staan. Ze deed zelfs een mimecursus en een clowncursus. Ze begon een improvisatiegroep met haar Spaanse vriendin Lupe. Eerst in hun buurthuis en later toen de gemeente besloot om daar alle activiteiten te annuleren, moesten ze een nieuwe ruimte of groep vinden om zich bij aan te sluiten. “In het Parktheater waren audities voor een toneelstuk met internationals en helaas hebben we het niet gehaald. We kenden een van de vrouwen die de theatergroep initieerde, de Nederlandse Carola Eijsenring. Carola hielp ons met het starten van een eigen storytelling-groep. Samen met onze regisseur hebben we onze show Dutch Dreams – Six ways to shore on new land gemaakt.We hebben opgetreden in het Parktheater, het Student Hotel en we gaan ook optreden in het stadhuis. We zijn op zoek naar meer mogelijkheden voor optredens. Dus als je dit leest en je wilt onze show zien, neem contact op!”
Lees hier alle verhalen in deze serie.
Fotografie: Diewke van den Heuvel
In Eindhoven wonen, studeren en werken mensen afkomstig uit veel verschillende landen. E52 bespreekt elke week met een international wat hen hier heeft gebracht en hoe het leven in Eindhoven is.
Naam: Esther Cavini
Land van herkomst: Italië
Werk: Project manager bij JL-Mag
We pakken de auto en maken een korte rit buiten de stad om Esther te ontmoeten. Ze woont in Eindhoven en werkt in Schijndel. We kunnen haar ontmoeten tijdens haar lunchpauze op het bedrijf. We komen aan bij het bedrijf dat zich op een bedrijvenpark bevindt. Esther maakt thee voor ons en eet intussen haar tosti op: “De lunch is in Nederland heel anders dan in Italië. Bij een paar van mijn vorige werkgevers was warme lunch beschikbaar, maar bij de meerderheid moest ik mijn eigen brood meenemen.” Met onze thee gaan we naar boven, naar een vergaderruimte. Esther vervolgt daar haar verhaal.
“In 1997 kwam ik met het Erasmus-programma naar Eindhoven. Eerder was ik op vakantie in Nederland en ontmoette een Italiaanse meisje die hier ook met dat programma studeerde. Terug in Italië ontdekte ik dat ik niet naar Nederland kon gaan omdat er geen programma was voor mijn studie scheikunde. Dankzij de connecties van mijn wiskundeprofessor kon ik toch gaan. Ik had het geluk dat ik kon aansluiten bij de groep van professor Bert Meijer aan de Technische Universiteit van Eindhoven. Ik zou zes maanden blijven, maar uiteindelijk bleef ik er acht. Dat had ook te maken met dat ik verliefd werd op een Nederlander, hij is nu mijn man. Dit was allemaal voor Skype en WhatsApp. We waren al blij om wat sms-berichten naar elkaar te kunnen sturen. Ik moest mijn studie in Rome afmaken, dus gedurende die tijd reisden we heen en weer.”
“Eindhoven erg veranderd in 20 jaar. Toen was de stad verlaten in het weekend”Esther Cavini, Project manager
“Na mijn afstuderen verhuisde ik terug naar Nederland om bij mijn vriend te zijn. Deze keer verliet ik mijn familie voor onbepaalde tijd. Dat was een grote stap, maar gelukkig is het niet zo’n grote afstand. Ik heb altijd contact gehouden met Bert Meijer en hij bood me een baan aan op de universiteit. Ik wilde werken en economisch onafhankelijk zijn. Mijn man en ik trouwden in 2000. Sindsdien is Eindhoven erg veranderd. Toen was de stad verlaten in het weekend. De stad is veel internationaler geworden. Persoonlijk veranderde mijn kijk op het weer met alle verschillende weersoorten hier. Mijn moeder dacht dat ik een beetje gek was geworden toen ik heel blij was met het zonnige weer in Rome. Ik begrijp volledig waarom Nederlanders zo graag van de zon willen genieten. Van de Noord-Europese bevolking zijn de Nederlanders de meest Zuid-Europese types. Ze weten hoe ze van het leven kunnen genieten.”
Esther en haar familie woonden ook een tijdje in een dorp in Duitsland. “Het was een erg gesloten gemeenschap en het was moeilijk voor me om een baan te vinden. De Duitse werkgevers waren toen niet zo happig op het inhuren van een jonge vrouw. Het zwangerschapsverlof in Duitsland is ongeveer drie jaar en blijkbaar werken veel vrouwen een tijdje, gaan met verlof, werken een korte tijd en gaan weer met verlof. Dus de bedrijven stonden niet in de rij om mij aan te nemen. Ik was heel blij dat we naar Eindhoven terugkeerden. In de drie jaar dat we weg waren, keek ik anders naar de stad. Voorheen had ik de vergelijking Rome-Eindhoven. En nu keek ik naar de stad nadat ik in een klein dorp woonde. Het enige moeilijke was om hier de juiste baan te vinden. Eindhoven is de stad van engineering, fysica en mechatronica en ik ben een chemicus. Gelukkig vond ik een leuke baan.”
“In het begin was ik niet op zoek naar contact met andere Italianen. Ik miste geen Italiaanse dingen, maar jaren later sloot ik me toch aan bij een Italiaanse WhatsApp-groep. Het is een grote groep mensen en we helpen elkaar, maar komen ook af en toe samen voor een kop koffie. Elk jaar hebben we voor de kerstdagen een groot diner met alle leden en hun familie. Ik ben ook lid van een andere groep genaamd Liberamente, dit is een meer culturele groep. Als je lid wilt worden, moet je Italiaans spreken. Je hoeft geen Italiaan te zijn. Elke maand ontmoeten we elkaar voor een presentatie, film of discussie, altijd met een cultureel tintje. En natuurlijk is er eten bij betrokken, ik bedoel, het is een Italiaanse groep. Dat kan niet anders,” lacht Esther.
Esther houdt ook van het theater. Niet alleen om te bezoeken, maar ook om zelf op het podium te staan. Ze deed zelfs een mimecursus en een clowncursus. Ze begon een improvisatiegroep met haar Spaanse vriendin Lupe. Eerst in hun buurthuis en later toen de gemeente besloot om daar alle activiteiten te annuleren, moesten ze een nieuwe ruimte of groep vinden om zich bij aan te sluiten. “In het Parktheater waren audities voor een toneelstuk met internationals en helaas hebben we het niet gehaald. We kenden een van de vrouwen die de theatergroep initieerde, de Nederlandse Carola Eijsenring. Carola hielp ons met het starten van een eigen storytelling-groep. Samen met onze regisseur hebben we onze show Dutch Dreams – Six ways to shore on new land gemaakt.We hebben opgetreden in het Parktheater, het Student Hotel en we gaan ook optreden in het stadhuis. We zijn op zoek naar meer mogelijkheden voor optredens. Dus als je dit leest en je wilt onze show zien, neem contact op!”
Lees hier alle verhalen in deze serie.
Fotografie: Diewke van den Heuvel
Als je dit artikel leuk vindt, lees dan ook:
