Menig science-fiction schrijver heeft zich er al aan gewaagd: het delven van grondstoffen in de ruimte. Futuristische fantasie? Auke denkt van niet. “Misschien word ik nu wel voor gekke Henkie versleten, maar ik denk dat het mogelijk is”, zegt hij lachend terwijl hij neerploft in een comfortabele stoel in zijn woonkamer. “Ik kom er steeds meer achter dat we de CO2-uitstoot wel kunnen oplossen. Ik wil het probleem niet bagatelliseren, we zijn veel te laat begonnen en zijn er nog lang niet hoor. Maar ik ben ervan overtuigd dat we de uitstoot de komende 20 tot 30 jaar flink kunnen terugdringen.”
Auke haalt zijn schouders op: “Als dat is opgelost, wat is dan het grote probleem? Niemand klaagt over de CO2-uitstoot van elektrische voertuigen, maar over de manier waarop de grondstoffen om die dingen te maken naar boven komen. Het minen van al die metalen heeft ontzettend veel impact op de planeet. Dat kunnen we niet voor altijd op de huidige manier blijven doen.”
Het begin is er al
“Ik vroeg me, voor de roman waar ik aan werk, af hoe we dat in 2300 op zouden lossen. Toen ben ik met de gedachte van asteroid mining gaan spelen, eigenlijk voor de lol”, begint Auke. Hij leerde over de korte hype van eventjes geleden rond dit onderwerp. Een aantal bedrijven pitchten hun idee en wilden met 100 miljard dollar een begin maken in Asteroid mining. “Ontzettend veel geld voor jou en mij natuurlijk, maar voor zo’n gigantisch project als dit een schijntje. Niet gek dat ze uiteindelijk failliet zijn gegaan.”
Maar dat het mogelijk is laat JAXA, de Japanse NASA, zien. In 2014 vertrok een missie naar de asteroïde Ryugu zo’n 5,3 miljard kilometer van de aardbol om een monster van deze asteroïde te nemen. Op 6 december afgelopen jaar keerde de capsule terug op aarde. “Wel jammer dat het maar om 100 milligram gaat, maar toch. Het is een begin”, zegt Auke hoopvol.
Kosten om een kilo de ruimte in te sturen blijven dalen
Auke viel naar eigen zeggen van zijn stoel van verbazing toen hij er achter kwam dat het tegenwoordig ‘nog maar’ 1.700 dollar kost om een kilo de ruimte in te sturen. “Ik kom uit de tijd van de eerste mens op de maan. Dat was destijds misschien wel het grootste en duurste project ooit. Gecorrigeerd naar inflatie zou dat tegenwoordig ruim 260 miljard dollar hebben gekost. Een kilo de ruimte in sturen kostte toen 200 duizend dollar. Met de komst van de spaceshuttle ging dit al flink naar beneden omdat deze vaker gebruikt konden worden. Het kostte toen ineens nog maar 20 duizend dollar per kilo. Tegenwoordig stuurt Space X de Falcon 9 voor 1.700 dollar richting een lage baan om de aarde.”
Maar hier stopt het niet, want Space X werkt al aan het volgende model genaamd Spaceship. Met dit ruimtevoertuig kost het volgens berekeningen van Elon Musk rond de 10 tot 20 dollar per kilo. Auke: “Van 20 duizend naar 20 dollar, dat plaatst alles in een ander perspectief. Geweldig toch!”
Geen mensen maar zelfsturende robots sturen
Alleen de meeste asteroïden bevinden zich niet in zo’n lage baan om de aarde, hiervoor moeten ruimteschepen veel verder afreizen. De Kuijpergordel bijvoorbeeld op 50 keer de afstand van de aarde naar de zon. “Maar eigenlijk moet je nog veel dieper de ruimte in om echt interessante asteroïden te bereiken. Hoe we dat oplossen? Ik ben een voorstander van zelfrijdende auto’s, waarom zouden we geen zelfsturende mijnrobots kunnen maken? Je hoeft dan geen eten mee te nemen. Het mooie is dat hoe verder je van de aarde komt, hoe minder de zwaartekracht aan je trekt. Dit betekent dat je minder energie nodig hebt om vooruit te komen. Hier kun je elektrische systemen op zonnepanelen voor gebruiken. Het maakt dan niet uit dat zo’n trip twee of drie jaar duurt. We moeten gewoon wat meer geduld hebben, dat is niet onoverkomelijk.”
Leuk zo’n idee. Maar hoe weten we zeker waar we welke grondstof kunnen halen? En hoe krijgen we alles überhaupt naar de aarde? “Asteroïden zijn er genoeg te vinden in het heelal. Ze bevatten net als de aardkorst allerlei soorten metalen.” Auke veert op en komt wat dichter naar het scherm. “Miljarden jaren geleden was de aarde nog vloeibaar en deze grote blob werd bij elkaar gehouden door zwaartekracht. Tijdens het stollingsproces zakte van alles dat zwaar is, zoals sommige metalen naar de kern. Dat zit zo diep dat we daar nooit bij zullen komen. Never.”
Be-la-che-lijk veel grondstoffen in het heelal
Volgens Auke is het fascinerende dat asteroïden minder last hebben gehad van de zwaartekracht bij dit stollingsproces. Hierdoor zijn veel grondstoffen nog relatief aan de oppervlakte gebleven. “Dit maakt het mijnen makkelijker omdat door de verminderde zwaartekracht de korst ook minder hard is. Het is een soort zandvlakte waar grondstoffen minder diep in de grond zitten. Het klinkt misschien gek, maar spullen opgraven uit de kern van de aarde is veel moeilijker dan uit de kern van een asteroïde.”
“Wacht”, Auke loopt naar zijn computer en begint te typen. “NASA heeft een asteroïde gevonden met zo BE-LA-CHE-LIJK veel grondstoffen dat is niet voor te stellen. Stel, we gaan ooit minen en weten alles naar de aarde te krijgen dan is de waarde van al die grondstoffen bij elkaar 700 miljoen triljoen dollar. Dat is toch ongelooflijk!”
Auke heeft het gevoel dat we aan de vooravond van iets groots staan. “Bedenk wat de maanlanding allemaal teweegbracht. Het was geweldig, iets dat tot op dat moment voor onmogelijk werd gehouden, lukte gewoon. Heel de mensheid leefde mee. Het inspireerde anderen om groot te durven denken. Ik denk dat asteroid mining ook zo’n zelfde gevoel zou kunnen losmaken. Met alle huidige ontwikkelingen is het zeker mogelijk. Ik vind sowieso – los van of asteroid mining ooit werkelijkheid wordt – dat we meer moeten durven denken in moonshots. Durf na te denken over wat nu onmogelijk lijkt, dat brengt mensen samen.”
