Een jaar geleden won de Hamburgse start-up eBlocker de felbegeerde Smart Home Initiative Award. Dezelfde dag nog werd het lot van eBlocker in principe bezegeld. Een potentieel grote, strategische partner trok zijn steun aan de onderneming in. Een faillissement was onvermijdelijk.
Christian Bennefeld en zijn zakenpartner Boris Prinz hadden samen met hun medewerkers een product ontwikkeld dat de privacy van gebruikers tijdens het surfen op het internet beschermt. Het apparaat beschermde pc’s, tablets, slimme tv’s, gameconsoles en ivd-apparaten in het thuisnetwerk tegen malware, tracking en misbruik van persoonlijke digitale gegevens. Nu is eBlocker terug.
Directeur Christian Bennefeld vertelt hoe het faillissement kon gebeuren, hoe hij eBlocker weer tot leven heeft gewekt en wat hij van het faillissement heeft geleerd.
Waarom was er ten tijde van het faillissement geen oplossing te vinden?
Het was gewoon een kwestie van tijd. We waren in gesprek met verschillende partners, waaronder investeerders. Maar het is moeilijk als je eenmaal een aanvraag voor faillissement hebt ingediend als starter. Met ons marktklare product hadden we enkele tienduizenden klanten, een maandelijkse omzet van zes cijfers en lagen we ongeveer op schema.
Met één partner hadden we al een punt bereikt waarop alles veilig leek te zijn. Een half uur voordat we de SmartHome Award ontvingen, trok deze partner zich terug. De reden daarvoor was volgens mij dat hij door de curator werd gevraagd een bedrag van 5 cijfers over te maken. Natuurlijk doet geen enkel bedrijf dat. Alleen maar om de onderhandelingen voort te zetten totdat het zeker is wat het resultaat zal zijn. En aangezien contracten een bepaalde tijd in beslag nemen om te onderhandelen, zou hetzelfde bedrag na vier weken weer verschuldigd zijn geweest. We hadden dus gewoonweg niet de tijd om de onderhandelingen in de faillissementsprocedure tot een goed einde te brengen.
En wat gebeurde er vervolgens?
We wilden de technologie voor onze klanten in augustus zo ver ontwikkelen dat gebruikers geen schade meer zouden ondervinden en ze de eBlocker met gratis filters konden blijven gebruiken. Dit is ook met de curator overeengekomen. Uiteindelijk moesten we echter alles binnen 14 dagen ontruimen en konden we niet verder werken aan het product. Toch hebben we de technologie verder ontwikkeld zonder daarvoor betaald te worden.
We hadden eerst het idee om als non-profitorganisatie verder te gaan. Dat lukte niet. Prinz en ik hadden geen zin om de software voor een groot bedrag van de curator over te nemen. We hebben uiteindelijk de technologie voor die symbolische ene euro kunnen overnemen. We zijn daarop direct een fondsenwervingscampagne onder de abonnees van onze nieuwsbrief. Dat leverde binnen 23 uur meer dan 6000 euro op. Het deed we wel wat dat gebruikers ook zoveel lof voor ons hadden.
Was dat ook de reden waarom u doorging? Idealisme en om anderen te helpen?
Ja. We geven niet om geld. Wij geloven in het beschermen van de privacy. Wij geloven in privacy. Wij vinden het belangrijk om een bijdrage te leveren aan de samenleving. We wilden niet dat eBlocker zou sterven. Dat was de echte motivatie. We hebben allemaal andere banen en we verdienen allemaal ons geld op andere manieren.
Dus het kwam door het faillissement dat u nu eBlocker als open source gratis aanbiedt?
Nee, helemaal niet. We hadden het idee al eerder, maar konden geen investeerders interesseren. Maar als je niet op zoek bent naar commercie, dan is dat geweldig. Het succes dat we nu hebben, toont aan dat het werkt. Eerder produceerden en verkochten we de eBlocker als plug-and-play hardware. Maar daarvoor moesten we de hardware voorfinancieren. Dat maakte een groot deel uit van de financiële behoefte. Nu kan de gebruiker een Rasberry Pi (single-board computer) kopen, die je aansluit op de Plug & Play eBlocker. En je hebt een SD-kaart en een voeding. Je hoeft alleen maar onze software op die de SD-kaart te laden. Dat is alles wat je nodig hebt en je hebt je eigen eBlocker thuis.
De verdere ontwikkeling als open source gebeurt samen met de gemeenschap. We maken alle kosten volledig transparant. Het idee is om doorlopende crowdfundingcampagnes te voeren waarbij gebruikers individueel kunnen doneren voor de dingen die voor hen belangrijk zijn. En als er genoeg donaties binnenkomen voor het betreffende doel, kunnen we dat bouwen.
De hele onderneming stoelt dus op idealisme?
Absoluut. We hebben geen werknemers. We zijn niet op winst gericht en we investeren veel tijd gratis. De doelen die onze gebruikers tot nu toe hebben gedoneerd, hebben we al bereikt. Ik weet waar datagiganten op uit zijn en dat beangstigt mij. Ik denk dat degenen onder ons die weten wat de gevaren zijn, ook worden uitgenodigd om zich daartegen te verdedigen. Zowel aan de juridische en sociale kant, als aan de technische kant. Ik vecht voor gegevensbescherming aan beide kanten. Ik wil dit leven niet verlaten zonder mijn steentje bij te dragen aan een betere bescherming van burgers tegen de aanvallen op onze gegevens door de machthebbers.
.
NDR-uitzending: Wat het Internet over je weet.
Wat heeft u van het faillissement geleerd?
Een grote fout die ik maakte was het vertrouwen van een investeerder die ik al 15 jaar ken. Vandaag zeg ik: vertrouw nooit een investeerder, ook al ken je hem al zo lang. Twee weken voor de geplande notarisafspraak annuleerde hij deze om nogal vage redenen, waardoor we in deze situatie verzeild raakten. Baseer ook nooit een financieringsronde op slechts één investeerder, ook al wil hij dat wel. Ik kende genoeg mensen die allemaal wilden investeren, dus ik heb ze afgewezen. Je moet altijd andere mogelijkheden op de achtergrond houden voor het geval er iets mis gaat.
De tweede grote fout was: wanneer vraag ik het faillissement aan? Je hebt wel een zekere speelruimte. Als je een faillissement moet aanvragen, doe het dan op tijd, want er gelden dan andere regels. We hadden nog bijna 300.000 euro op onze rekening staan en konden alles goed betalen voor de komende drie maanden. We hadden echter net een groot huurcontract afgesloten. Alle doorlopende verplichtingen zoals leasecontracten, telefooncontracten, server hosting tellen mee als schuld. Daardoor werd een faillissement onvermijdelijk.
Het derde punt is om direct professionele hulp te zoeken van een deskundige. Dat hebben we te laat gedaan. We hebben eerst zelf hebben geprobeerd om partners en investeerders te vinden. Toen we eind maart professionele hulp zochten, was er natuurlijk al veel tijd verstreken.
Welk type investeerder past bij een startende onderneming?
Ik heb de startfase zelf gefinancierd met een bedrag van zeven cijfers. Om professionals aan boord te krijgen, kreeg ik subsidies van het High Tech Gründerfonds (HTGF) uit Bonn en het IFB Innovationsstarter Hamburg; twee publieke fondsen. Ik had ook drie andere ‘Business Angels’ aan boord. Maar wat ik niet had verwacht is dat de publieke investeerders helemaal niet geïnteresseerd zijn in het geven van steun. Ze zijn zo verstrikt in hun bureaucratie, dat ze hun checklists afvinken en de bedrijven in wezen met rust laten.
Toen de investeerder afhaakte, hebben we onmiddellijk een aandeelhoudersvergadering bijeengeroepen en gevraagd of zij voor extra financiering konden zorgen. Maar de publieke investeerder liet ons weten dat de volgende investeringsvergadering pas een maand later zou plaatsvinden. Dat gingen we dus niet halen. Mijn raad is: zorg voor professionele investeerders zoals verstrekkers van durfkapitaal. Maar geen publieke investeerders. In elk geval niet zoals bij ons, twee grote publiekstrekkers en drie kleintjes die niet verder konden investeren.
En als een faillissement dan toch onvermijdelijk is?
We hebben alles goed gedaan. Ga goed met de curator om. Wees transparant en werk met hem samen. Onze curator heeft ons goed geholpen en heeft veel voor ons gedaan. De curator is niet je vijand. Als je het goed doet, is hij je vriend en je doet er goed aan om deze vriendschap te cultiveren.
Als je dit artikel leuk vindt, lees dan ook:
