Om de gevolgen van de vervuiling door auto’s te begrijpen, voeren wetenschappers van de Universiteit van Plymouth nieuw onderzoek uit naar de gevolgen van slijtagedeeltjes van banden in de rivieren en kustlijnen van het Verenigd Koninkrijk.
- Het onderzoek van de Universiteit van Plymouth werpt licht op de bedreiging van bandendeeltjes in de rivieren en kustlijnen van het Verenigd Koninkrijk.
- Recente bevindingen wijzen erop dat slijtage van autobanden een belangrijke bron van microplastics in de oceaan is.
Deze deeltjes, die vaak onzichtbaar zijn voor het blote oog, zijn een bijproduct van normaal bandengebruik. Als voertuigen over de weg rijden, slijten de banden geleidelijk af, waarbij minuscule deeltjes vrijkomen die hun weg naar het milieu vinden. Het lopende onderzoek wordt geleid door de International Marine Litter Research Unit van de universiteit, die sinds 2004 de aanwezigheid van microplastics in de oceaan bestudeert. Naast het onderzoeken van de overvloed aan bandendeeltjes, verdiepen de wetenschappers zich ook in de toxicologie van het rubber dat in banden wordt gebruikt en de mogelijke invloed ervan op de menselijke gezondheid.
Mogelijke oplossingen
Het probleem aanpakken is complex. Het is niet praktisch om helemaal te stoppen met het gebruik van banden, omdat ze een hoeksteen zijn van modern vervoer. Er kunnen echter wel inspanningen worden gedaan om de slijtage te verminderen door de banden op de juiste spanning te houden en rijgewoonten aan te nemen die het ontstaan van deeltjes minimaliseren.
Veranderingen in het ontwerp van banden kunnen ook nodig zijn om het vrijkomen van deeltjes in het milieu te beperken. Dit kan betekenen dat er nieuwe materialen of bandenstructuren worden ontwikkeld die minder slijten of op een manier die niet bijdraagt aan de vervuiling door microplastic.
Alternatieven voor traditioneel rubber
Een veelbelovende manier om de milieu-impact van banden te verminderen is de ontwikkeling en het gebruik van duurzame materialen. Onderzoekers hebben alternatieven voor traditionele rubbersamenstellingen onderzocht. Een van de opties is de integratie van biogebaseerde materialen. Onderzoekers hebben bijvoorbeeld lignine, een natuurlijk polymeer uit hout, onderzocht bij de productie van banden.
Bandencompounds op basis van lignine hebben een indrukwekkende slijtvastheid en duurzaamheid aangetoond, waardoor de levensduur van banden mogelijk wordt verlengd en er minder schadelijke deeltjes in het milieu terechtkomen. Deze aanpak vermindert niet alleen de afhankelijkheid van grondstoffen op basis van aardolie, maar minimaliseert ook de ecologische voetafdruk die gepaard gaat met de productie en verwijdering van banden. Terwijl de bandenindustrie blijft innoveren, bieden dergelijke materialen een veelbelovende mogelijkheid.
Als je dit artikel leuk vindt, lees dan ook:
