Author profile picture

In Eindhoven wonen, studeren en werken mensen afkomstig uit veel verschillende landen. E52 bespreekt elke week met een international wat hen hier heeft gebracht en hoe het leven in Eindhoven is.

Naam: Daisy O’Neill
Land van herkomst: geboren in Engeland, opgegroeid in Canada
Studie: Industrial Design bij de Technische Universiteit Eindhoven

“Zullen we het interview bij DENF doen?”, vraagt Daisy aan de telefoon op de dag van het interview. “Ze hebben de beste koffie in Eindhoven.” Later die dag vertelt Daisy ons dat ze vindt dat Canadese koffie op badwater lijkt. “Het heeft helemaal geen smaak. In het begin miste ik het, maar toen ik terugkwam in Canada begreep ik eigenlijk niet waarom. Ik was op dat moment al zo gewend aan de Nederlandse koffie. Mijn Nederlandse vriend begreep het ook niet, want hij vond de Canadese koffie maar goor”, lacht ze.

Op dit moment is Daisy druk met haar stage bij de social design studio Bron van Doen. “Het is een mooie plek om een netwerk op te bouwen en te werken aan mijn competenties. Maar ik heb ontdekt dat ik waarschijnlijk geen verdere carrière in social design wil. Ik vind het leuk, maar ik zie mezelf dit niet doen voor de rest van mijn leven. Ik wil wel graag verder met het gebruik van co-creatie zodat we samen beter de kern van het probleem kunnen aanpakken en daarmee op een meer praktische manier helpen. Begrijp me niet verkeerd, heel veel werk in social design wordt gedaan met goede intenties, maar soms missen ze hun doel. Een dakloze heeft soms urgentere behoeftes dan betrokken zijn bij een kunstproject. Ik zit nu in het laatste jaar van mijn Bachelor. Ik heb een Brits paspoort en door de Brexit is mijn toekomst best onduidelijk: kan ik mijn Master doen als een EU-inwoner of niet? Ik moet mijn Master starten voordat de Brexit er door is. En dan hoop ik dat ik mag blijven studeren met dezelfde voorwaarden als toen ik startte.”

“Ik ben trouwens niet zo´n fan van het woord expat. Er is geen verschil tussen immigranten en expats”Daisy O’Neill, Student Industrial Design

“Ik ben vlakbij Toronto opgegroeid, maar we woonden in de middle of nowhere. In de winter heeft ons dorp 600 inwoners en in de zomer groeit dat aantal naar 10.000 dankzij alle mensen die er een vakantiehuis hebben. Ik heb mijn middelbareschooltijd doorgebracht op een kostschool. Eerst reisde ik een uur naar school en aan het einde van de dag, moest ik natuurlijk ook weer een uur terug. Dankzij alle buitenschoolse activiteiten duurden mijn schooldagen al tot 21:00. Ik heb toen een beurs aangevraagd om gedurende de week op school te kunnen blijven. Ik had veel internationale kamergenoten en zij wonen nu overal op de wereld.”

Daisy vindt niet dat ze echt onderdeel uitmaakt van de Eindhovense expat community, alhoewel ze wel veel van de geïnterviewden in deze serie kent. Hoe kan dat? “Nou, ik pas geregeld op kinderen van expat families. Ik ben trouwens niet zo´n fan van het woord expat. Er is geen verschil tussen immigranten en expats, maar de gevoelswaarde bij het woord is anders. Wij waren immigranten in Canada. Maar terug maar mijn oppasfamilies: zij helpen mij ook! Ze kopen ‘per ongeluk’ te veel boodschappen en geven dat aan mij of ze helpen mij om mijn fiets naar de fietsenmaker te krijgen. En de oma van mijn vriend heeft mij ook een soort van geadopteerd, zij is zo lief. Dus ik heb mijn Eindhoven-familie hier en ik spreek mijn eigen familie vaak via Skype.”

“Ik kom uit een klein dorp en Eindhoven is daarom een grote stad voor mij. Wanneer ik ga oppassen in Acht en een half uur moet fietsen, vindt mijn vriend dat veel te ver. Ik denk dan, het is máár een half uur. Afstand is relatief. In Canada woonde ik een uur rijden van school en de dichtstbijzijnde supermarkt  was anderhalf uur rijden. We gingen op zondag boodschappen doen voor de hele week en tegen de tijd dat het vrijdag was, was ons avondeten dat wat er nog over was. Hier in Eindhoven heb ik alles wat ik nodig heb vlakbij. Dus als ik zin heb om pasta te eten, dan koop ik dat en maak ik het. Zo makkelijk!”

Lees hier alle verhalen in deze serie.
Fotografie: Diewke van den Heuvel