“Burgerinitiatief” prijkt er bovenaan de flyer die ik in mijn brievenbus vond. Ik dacht onverwijld aan de komst van een AZC in mijn buurt. Dat ik opgeroepen werd daar dan keihard voor of keihard tegen te zijn. Gelukkig – de kwestie in deze flyer lag minder politiek gevoelig. Of ‘minder’ is misschien niet eens het juiste woord… deze kwestie is al eerder onder de loep genomen door de Gemeente Eindhoven en er wordt nu nieuw burgerinitiatief in geblazen.
De kwestie: Geldropseweg. Om specifiek te zijn: de herinrichting van de Geldropseweg. “De troosteloze aanblik van het gedeelte van de Geldropseweg tussen de Vestdijk en de Sint Jorislaan….”. Bam! De spijker op zijn kop! De initiatiefnemers, waaronder mijn eigen buurtvereniging, hadden donders goed door hoe de huidige inrichting van de Geldropseweg het best omschreven kon worden.
“Halverwege de Geldropseweg het cassettebandje omdraaien”
Die Geldropseweg vormt een stevige rode draad in mijn leven. Als geboren Geldroppenaar achterop de fiets bij mijn moeder richting Eindhoven. Met mijn vader en broer naar PSV. Met de walkman naar school in Eindhoven – halverwege de Geldropseweg het cassettebandje omdraaien. Bezield met vrienden op stap richting Stratumseind. Met diezelfde vrienden beneveld weer terug. Fiets kwijt – lopend richting Geldrop over weer diezelfde weg. Met vrouw en kinderwagen ontelbare blokjes om. Met mijn dochters de stad in. De Geldropseweg is immer getuige geweest van mijn levensverhaal. For better and for worse. Over enkele jaren zullen mijn meiden zelf van de stad terug moeten richting huis – ’s nachts over diezelfde Geldropseweg. Ik hou mijn hart nu al vast….
Ontelbare kilometers heb ik afgelegd over die Geldropseweg. Heen en terug. Ochtenden, middagen, avonden, nachten. Langs nietszeggende kleurloze blokkendozen. Langs leegstaande panden en lege etalages. Langs onooglijke winkelpuien. Elke kilometer geflankeerd door dezelfde troosteloosheid. Geflankeerd door hetzelfde karakter. En dat karakter lijkt onveranderlijk. Lente, Zomer, Herfst of Winter. In volle zonneschijn ziet de straat er net zo treurig uit als in stromende regen. Aankleding met carnaval-banners of knalgele Jumbo-vlaggen kunnen de somberheid niet doen verdwijnen. Alles ademt kleurloos en grauw. Geen enkel stukje groen, op een enkele niet opgehaalde kerstboom en de uitgestalde planten van de bloemiste na.
“Foeilelijk, maar wel ‘goed voor je voeten’”
En toch hou ik van die straat. Vanuit Geldrop naar Eindhoven is het een lange rechte weg langs de oneindig lijkende DAF-fabrieken. De Geldropseweg, het gedeelte binnen de Ring, vormt een welkome afwisseling van de industriële omgeving. Een baken na kilometers monotoon de fietsketting ronddraaien. Het gevoel ‘in de stad’ aangekomen te zijn. Ik hou van de Geldropseweg. Ik hou van de grauwe naoorlogse nieuwbouw. Van de paar overgebleven, weliswaar slecht onderhouden, oude panden. Van de rommeligheid. Van de regen op je kop terugfietsend na een avond stappen. Van Verkuilen schoenen waar ik als kleuter mijn schoenen moest halen. Renata-schoenen – foeilelijk, maar wel ‘goed voor je voeten’.
De laatste jaren lijkt er een kentering plaats te vinden. Kleine hippe winkeltjes verschijnen halverwege de straat. Een eigentijdse bottle-shop. Giftshops. Tattoos. Ouwe taarten en trendy pruiken. Van de kleurloosheid is binnen in deze panden niets te merken. Kleuren: smaakvol en stijlvol. Met de komst van deze bedrijvigheid is een nieuwe Geldropseweg ingeslagen. Een weg waar een nieuwe inrichting bij past. Bij hoort. Het wordt tijd mijn eigen nostalgie overboord te gooien. Het is tijd voor dit burgerinitiatief. Het is tijd voor een nieuwe inrichting. Tijd voor groen. En tijd voor veiligheid. Al was het alleen maar voor mijn dochters, straks.