Veel meer dan voorheen werd aangenomen zijn zeewierbossen cruciaal voor het opslaan van CO2. Een onderzoek onder leiding van Dr. Karen Filbee-Dexter van het Noorse Instituut voor Marien Onderzoek en de Universiteit van West-Australië benadrukt de indrukwekkende mogelijkheden van zeewierbossen bij het vastleggen en opslaan van koolstof. Volgens het onderzoek zinkt elk jaar ongeveer 15% van de koolstof die door deze onderwaterbossen wordt vastgelegd naar diepe oceaanwateren, waar het eeuwenlang opgeslagen kan blijven. Deze bevinding benadrukt de cruciale rol die zeewierbossen spelen in het tegengaan van klimaatverandering door kooldioxide vast te leggen in de atmosfeer.
Wat kunnen we leren van de zee? Welke rol kan de oceaan spelen in het opwekken van duurzame energie? En hoe kunnen innovaties ons helpen beter voor de zee te zorgen? generating renewable energy? Je leest het in ons nieuwste magazine IO Next: The Ocean.
Wereldwijde impact en hotspots
Het onderzoek maakte gebruik van wereldwijde oceaanmodellen om het transport van koolstof van zeewierbossen naar putten in de diepe oceaan te volgen. Er werden specifieke regio’s geïdentificeerd, waaronder die rond Australië, de Verenigde Staten, Nieuw-Zeeland, Indonesië en Chili, die bijzonder effectief zijn in het verwijderen van koolstof. Deze gebieden herbergen uitgebreide zeewierecosystemen die op efficiënte wijze koolstof vastleggen en opslaan, waardoor ze een belangrijke rol spelen in de mondiale koolstofcyclus. De bevindingen van het onderzoek onderstrepen het belang van de bescherming en het beheer van deze cruciale habitats om de koolstofopslagcapaciteiten in stand te houden.
Menselijke invloeden en de noodzaak tot behoud
Zeewierbossen worden echter bedreigd door verschillende menselijke activiteiten zoals de opwarming van de oceaan, hittegolven op zee, vervuiling door voedingsstoffen en overbevissing. Deze factoren dragen bij aan de snelle achteruitgang van deze vitale ecosystemen, wat leidt tot een aanzienlijke vermindering van hun capaciteit om koolstof vast te leggen. Prof. Dr. Jack Middelburg van de Universiteit Utrecht benadrukt de urgentie van het beschermen, beheren en herstellen van zeewierbossen om de opslag van CO2 in oceaan- en kustecosystemen op de lange termijn te garanderen. Hij waarschuwt dat de achteruitgang van zeewierbossen de opname van koolstof kan stoppen, waardoor de klimaatverandering verergert.
Mogelijke oplossingen
In het licht van deze bevindingen stelt het onderzoek mogelijke oplossingen voor, zoals zeewierteelt op zee, die aanzienlijk kan bijdragen aan de verwijdering van CO2. Deze aanpak kan helpen om het verlies van natuurlijke zeewierbossen te compenseren en de inspanningen voor koolstofvastlegging te vergroten. Daarnaast is het opnemen van zeewier in het mondiale koolstofbudget van de oceanen essentieel voor een nauwkeurige beoordeling van de invloed ervan op de beperking van klimaatverandering. Het onderzoek, gepubliceerd in Nature Geoscience, biedt een uitgebreide analyse van de rol van zeewierbossen bij de opslag van koolstof en roept op tot onmiddellijke actie om deze waardevolle ecosystemen te beschermen.
Laio gebruikte deze bronnen om haar verhaal te controleren:
Als je dit artikel leuk vindt, lees dan ook:
