In haar collectie Deep Web opent Flora Miranda het debat over het begrip schoonheid in een technologiegedreven mode-industrie. De collectie is deze week te zien op de Haute Couture Show in Parijs in Le Grand Rex.
Flora Miranda werkt op het snijvlak van mode en kunst en in creatieve netwerken. Met steeds terugkerende verwijzingen naar de digitale wereld legt ze een verband naar de technologische cultuur en esthetiek – een relatief nieuwe kunstbeweging. De stromning is nog even ongrijpbaar als de toekomstige mogelijkheden van de mode, die ze in haar werk verkent.
Op zoek naar nieuwe technieken
Haar manier van werken is die van een modeontwerpster. Ze ontwikkelt seizoenscollecties rond specifieke thema’s. Haar missie is echter niet om kleding te maken die geschikt is voor alledaagse situaties. In plaats daarvan wil ze de grenzen van de haute couture verkennen, die nog steeds gebaseerd is op traditionele methoden.
Een voorbeeld hiervan is haar Master Collection, waarin zij de kwantumfysica en teleportatie onderzocht en visualiseerde hoe een lichaam uit informatie kan worden opgebouwd en in afzonderlijke delen kan oplossen om van a naar b te worden overgebracht. Om de gewenste effecten in materiaaldynamiek en statica te bereiken, experimenteert ze volop met alles wat haar daarbij ten dienste staat. Een lichaam bestaat op die manier in haar onderzoek uit stroken geschilderd leer samengevoegd. Zo zoekt ze naar nieuwe technieken – los van ontwerptraditie en geschiedenis.
Schoonheidsstereotypen
In haar nieuwste collectie Deep Web behandelt ze de productie van kleding door kunstmatige intelligentie. Ze ontwerpt een systeem dat ze in de toekomst wil gebruiken en simuleert het. Het lichaamsmodel dat Flora Miranda de leercomputer geeft is dat van de Amerikaanse transgenderartiest Amanda Lepore, wiens verschijning de hedendaagse vrouwelijke schoonheidstereotypen tot het uiterste duwt.
De modellen in haar collectie reproduceren deze overdreven vrouwelijkheid en weerspiegelen de strikte categorisering die de technologie voorschrijft – evenals de machinale manier waarop subtiele geslachtsvarianten worden behandeld. Het mechanische creatieproces geeft de kleding de uitstraling van een geprefabriceerd product voor een anonieme consument.
Machinale modeproductie
De kunstenaar schetst een beeld van digitale vergankelijkheid en benadert kunstmatige intelligentie en de wiskundige segmentatie en categorisering van de wereld kritisch. De vragen die zij stelt hebben betrekking op de invloed van de machinale productie op toekomstige lichaamsbeelden en idealen van schoonheid. In hoeverre gaan de organische schoonheidsidealen verloren in de mechanische structuur? De productie van mode door intelligente machines is onvermijdelijk en Flora Miranda gebruikt de verwerking van deze vragen om de mode te heroverwegen en te innoveren.
Smartphone Dress
In de presentatie van haar collectie Deep Web draagt internetkunstenaar Signe Pierce een jurk gemaakt van tien smartphones – geproduceerd in samenwerking met Motorola. De tien apparaten maken opnames vanuit verschillende perspectieven filmen. Tijdens de eerste presentatie, eerder deze week, werd in een live stream daarvan op de gevel van de EP7 Gallery in Parijs getoond. De galerie is een digitale gevel bestaande uit twaalf monumentale LED-schermen – en een van de eerste infrastructuren gewijd aan digitale kunst in de openbare ruimte. Flora Miranda wil met haar keynote een debat stimuleren over het begrip schoonheid in een technologiegedreven mode-industrie.
Over Flora Miranda
De 28-jarige werd geboren in een Salzburger kunstenaarsfamilie en heeft een masterdiploma uit de modeklas van de Royal Academy of Fine Arts in Antwerpen. Na haar afstuderen in 2014 werkte ze samen met modeontwerpster Iris van Herpen in Nederland, die vooral bekend staat om haar 3D-prints van polymeren. Sinds november 2015 heeft ze haar eigen label in Antwerpen. Met haar unieke positie heeft Fora Miranda al een aantal prijzen gewonnen en is haar werk te zien geweest in groepstentoonstellingen in musea. Onlangs ontwierp ze de kostuums voor het stuk Roughhouse in het Schauspielhaus Köln, dat werd opgevoerd door de Amerikaanse choreograaf Richard Siegal.
