De bodem absorbeert CO2 niet consistent, zoals voorheen wel werd gedacht, zeggen onderzoekers van de Ludwig-Maximilians-Universität München (LMU) in een persbericht. Zij hebben een nieuwe methode ontwikkeld die het mogelijk maakt om de directe effecten van menselijk landgebruik op de koolstofcyclus te beoordelen aan de hand van aardobservatiegegevens.
Bossen zijn de belangrijkste koolstofputten op het land, aangezien ze momenteel bijna een derde van de door de mens veroorzaakte CO2-uitstoot absorberen. Dit levert een aanzienlijke bijdrage op aan het afremmen van de opwarming van de aarde. Samen met de energieproductie en de industrie draagt landgebruik aanzienlijk bij tot de wereldwijde antropogene CO2-uitstoot. Bossen absorberen CO2 echter niet zo betrouwbaar als tot nu toe werd aangenomen. Hun functie als koolstofput is onderhevig aan grote jaarlijkse schommelingen en ze zijn gevoelig voor diverse milieu-invloeden, zelfs zonder directe menselijke invloed. Dit blijkt uit de resultaten van een nieuwe modelbenadering die is ontwikkeld door een team onder leiding van LMU-geograaf prof. Julia Pongratz.
Onderscheid tussen invloed natuur en mens
Volgens deze resultaten bepalen niet alleen directe menselijke activiteiten zoals ontbossing of herbebossing de doeltreffendheid van het bos als koolstofput. Ook natuurlijke milieufactoren zoals bosbranden en extreme weersomstandigheden, en indirecte antropogene invloeden zoals de toenemende CO2-concentratie in de atmosfeer beïnvloeden de hoeveelheid die door bomen en andere houtachtige vegetatie kan worden geabsorbeerd.
Om deze dynamiek beter te begrijpen, heeft Selma Bultan een methode ontwikkeld waarmee wetenschappers de directe effecten van menselijk landgebruik op CO2 kunnen onderscheiden van natuurlijke milieufactoren . Dit gebeurt op basis van satelliet- en andere aardobservatiegegevens. “Wij integreren aardobservatiegegevens in een model dat de CO2-uitstoot als gevolg van landgebruik simuleert. Collega’s van NASA bezorgden ons nieuwe wereldwijde vegetatiegegevens over de laatste twintig jaar”, legt Selma Bultan uit.
Klimaatverandering
“Onze studie gaat de uitdaging aan om directe menselijke invloeden door landgebruik te scheiden van indirecte neveneffecten en natuurlijke processen,” legt Pongratz uit. “Dit onderscheid is belangrijk, omdat het isoleren van de directe antropogene effecten de werkelijke vooruitgang van maatregelen omtrent het klimaat laat zien. De milieueffecten daarentegen geven aan hoe betrouwbaar de biosfeer op het land CO2 uit de atmosfeer absorbeert en opslaat.”
De studie gaat ook in op de vraag hoe klimaatverandering het vermogen van de vegetatie beïnvloed om koolstof op te slaan. “Onze resultaten tonen aan dat de CO2-opslag in bossen en bosgebieden onderhevig is aan sterkere jaarlijkse schommelingen en gevoeliger reageert op extreme gebeurtenissen zoals droogte dan eerder werd aangenomen”, vervolgt Bultan. “Dankzij deze bevindingen kunnen we de potentiële bijdrage van landgebruik aan klimaatbescherming beter inschatten, bijvoorbeeld door het gebruik van technologieën om actief CO2 uit de atmosfeer te verwijderen.”
Onderzoekers kunnen nu putten uit een uitgebreide databank van satellietbeelden om ons begrip van de mondiale koolstofcyclus te bevorderen en na te gaan hoe de klimaatverandering zich ontwikkelt. Tot slot kunnen ze ook zien hoe succesvol klimaatmaatregelen zijn.
Geselecteerd voor jou!
Innovation Origins is het Europese platform voor innovatienieuws. Naast de vele berichten van onze eigen redactie in 15 Europese landen, selecteren wij voor jou de belangrijkste persberichten van betrouwbare bronnen. Zo blijf je op de hoogte van alles wat er gebeurt in de wereld van innovatie. Ben jij of ken jij een organisatie die niet in onze lijst met geselecteerde bronnen mag ontbreken? Meld je dan bij onze redactie.
Als je dit artikel leuk vindt, lees dan ook:
