Na een onrustige nacht ben ik vroeg wakker geworden, misschien wel door de trilsignalen op mijn telefoon, die als vanouds op mijn nachtkastje ligt. Het is oorlog in Oekraïne, lees ik, en op CNN en de BBC zie ik haarscherp hoe tanks in kolonne over de grens rijden.
Mijn gedachten gaan terug naar die eerste oorlog die ik live op tv zag, de operatie Desert Storm, in 1991, de Golfoorlog.
Lichtflitsen op tv getuigen van inslagen op vliegvelden, overal in het Oost-Europese land klinkt luchtalarm. Hopelijk gaat het om precisiebombardementen die alleen gebouwen raken, en geen mensen maar veel hoop heb ik daar niet op.
Vergeleken met 1991 zal technologie deze oorlog overal zijn en de oorlog dichterbij dan ooit. Ongetwijfeld zal het vechten grote impact hebben op de economie en op de wereld van innovatie die wij elke dag beschrijven. Maar op dit moment gaan mijn gedachten uit naar die onschuldige kinderen op een Oekraïense school die ik gisteren op het NOS Journaal voorbereid zag worden op een oorlog. Niemand verdient een oorlog, maar zeker kinderen niet!
✈️ Toen mijn vrouw in verwachting was, het was najaar 2009, werd zij op pad gestuurd voor een bizarre zakenreis. Als hoofd communicatie van het Duits Verkeersbureau moest ze in het Ruhrgebied een cameraploeg begeleiden die het gebied van bovenaf wilden bekijken. En dat, je verzint het niet, vanuit een éénmotorig open vliegtuigje, waar mijn vrouw op de duoseat moest plaatsnemen. Waarom ze toezegde, weet ik niet, maar wel dat ze er enorme spijt van had.
🐭 Toen ik haar halverwege een volle week filmopnamen kwam opzoeken, kwam ze net terug van het vliegtripje, was half onderkoeld en barstte van de honger. Of de film (voor de liefhebbers hier terug te zien) een kijkcijferhit werd, waag ik te betwijfelen, maar bij wijze van Wiedergutmachung kregen we een reusachtige Maus (je weet wel, die van Die Sendung).
🏭 Het thema van de documentaire was de opkomst van het Ruhrgebied als monument van industriecultuur waar – tegen het decor van vervallen kolenmijnen – moderne dansvoorstellingen en concerten werden georganiseerd omdat het gebied Culturele hoofdstad van Europa werd. Toen de festiviteiten eenmaal begonnen, konden wij er trouwens niet heen omdat we druk bezig waren minder verheven zaken als luiers, slaapjes en flesjes.
Aan die tijd moest ik even terugdenken toen ik de reportage van Mauro Mereu uit het Luxemburgse Dudelange lees, ook zo’n verlaten Europees industrieoord. Waar eens een staalfabriek de omgeving vervuilde, ontstaat nu zowaar een groene wijk. Sanering kost een lieve 500 miljoen euro, een deel daarvan komt uit het coronaherstelfonds, waarover wij onze vingers blauw tikken in de serie Decarbonizing Europe.
🏠 Niet per se groen, maar wel heel erg nodig is het plan van een Groningse studente om oude bergingen om te bouwen tot tiny houses voor dakloze jongeren. Elcke Vels schrijft over dit niet zozeer hoogtechnologische, maar wel sociaal innovatieve plan. Nu maar hopen dat de bewoners van de huizen bij de schuurtjes zich niet als echte nimby’s gaan gedragen.
Lees hier over een innovatief plan met containerwoningen tegen in Barcelona.
♻️ Onlangs schreef ik al over mijn ergernis over het stoppen met gescheiden inzamelen van afval in mijn woonplaats Utrecht. Volgens de gemeente zou na-scheiden namelijk veel praktischer zijn. Zo eenvoudig blijkt dat echter niet te zijn, schrijft Hildegard Suntinger in haar verhaal over het sorteren van plastic folie. Daarvan blijkt namelijk nog geen twintig procent te kunnen worden gerecycled. De universiteit van Leoben in Oostenrijk heeft een manier bedacht waardoor dit kan worden opgetrokken tot circa 50 procent.
Natuurlijk behoort dit allemaal tot het verleden als de bioplasticsfabriek van Avantium een succes wordt!
