We bestaan door een aaneenschakeling van toevallige noodzakelijkheden. Neem de samenstelling van ons zonnestelsel. Met Jupiter als onmisbare zwaartekrachtpatser. Deze ruimtestofzuiger slurpt kometen en asteroïden die anders de aarde onmenselijk zouden geselen. Ooit stond hij daarentegen op het punt de hele aarde op te slokken. Zijn aandacht werd gelukkig net op tijd afgeleid door Saturnus. Zo kregen planetoïden en kometen de kans om water op aarde af te leveren.
Een aarde waarvan de as door nog onbekende oorzaak een beetje scheef staat, waardoor we seizoenen kennen. Met een Maan die, samen met de Zon en in combinatie met de rotatie van de Aarde, verantwoordelijk is voor de getijdenwerking. Op zijn beurt zorgt dat ervoor dat de draaisnelheid van de Aarde langzaam afneemt in plaats van te versnellen. Wat tot onleefbaar snelle windstromingen zou leiden. De keerzijde is wel dat uiteindelijk een dag een jaar gaat duren.
We kamperen in de leefbare zone. Niet te dicht bij, maar ook niet te ver weg van de zon. Een sweet spot waarin het nog vijf miljard jaar net warm genoeg is om te voorkomen dat al ons water bevriest of juist verdampt. Daarna is de brandstof van de kernfusiereactor waar we omheen draaien zoetjesaan op en gaat het sterfproces van moeder aarde vermoedelijk beginnen. Op een planeet zonder beschermende magnetosfeer is er geen leven na de dood.
Maar maak je geen zorgen. Leven blijft er overal! Er zijn meer sterren in het heelal dan er zandkorrels zijn op aarde.
Deze avontuurlijke afwisseling dwingt het leven zich aan te passen aan variatie. De mens is gewend het onverwachte te verwachten. Wij zijn onze tijd. Wij onderscheiden ons door verhalen te vertellen. Wij begrijpen het belang van kennis. Wij zijn enthousiast over nieuwe ontdekkingen. Wij geloven in vergezichten, bepaald door het denken van diegenen die nu de aarde bevolken. De mens is te programmeren en heeft het vermogen om geweldloos samen te werken. Vul het Malieveld met chimpansees en ze zullen elkaar onvermijdelijk de tent uitvechten. Samenwerkende mensen daarentegen zijn in staat om de natuur te beheersen.
Een brug is eenvoudig in trilling te brengen door er in de maat overheen te marcheren. Een schommel gaat steeds hoger door slechts je benen te bewegen. Mijn inschatting is dat als je de wereldbevolking van 8 miljard mensen in een App onder de knop zet en ze vraagt allemaal tegelijkertijd in dezelfde richting hun voet af te zetten in een bepaald ritme, je de draaiing van de aarde naar believen kunt versnellen of vertragen.
De vleugelslag van een vlinder in Brainport kan een storm veroorzaken in Silicon Valley. Eén vleugelslag is wellicht onvoldoende maar een heleboel gefladder zou weleens uit kunnen groeien tot een orkaan. De reis naar morgen is al begonnen. Laten we de wereld een zetje geven.
Als je dit artikel leuk vindt, lees dan ook:
