foto’s Ralph Roelse
Een gemiddeld huishouden heeft 30 beeldschermen. Handen die vastgegroeid zijn aan telefoons, werkdagen die gevuld zijn met staren naar een scherm. “Voor consumenten is het beeldscherm een levenslijn met de wereld geworden, een middel tegen eenzaamheid. Het is interessant te onderzoeken wat dat zegt over ons, en wat de effecten ervan zijn. Het is ook een ontwikkeling waar je niet omheen kunt, schermen zijn overal.” Gieske Bienert is sinds december curator voor STRP. De biënnale combineert technologie met kunst. Hoe kijkt Bienert tegen het huidige festival aan, en hoe ziet zij de volgende biënnale?
“Sinds de komst van directrice Angelique Spaninks is er veel veranderd. Er is meer balans in de muziek- en kunstprogramma’s, het onderdeel educatie is belangrijker geworden. Er komen meer nieuwe werken. De samenwerking met kunstenaars verandert, ze ontwikkelen werken speciaal voor STRP.”
Bienert werkte eerst bij filmtheater Plaza Futura. Juist om die ervaring is ze binnengehaald bij STRP . “Dit jaar hebben we voor het eerst meer podiumacts in het festival verweven. Er is meer ruimte voor live optredens zoals theater en dans, in combinatie met technologie. Voor de volgende biënnale wil ik dat graag verder uitbreiden. Het is saai als je alleen maar dingen laat zien die op zichzelf sensationeel zijn, maar die je thuis op YouTube hebt kunnen zien. STRP wil experimenteren, onverwachte samenwerkingen stimuleren. Daar ligt natuurlijk een link met de Philips-achtergrond van het Strijpterrein.”
Op de expo SCREEN ON | NO SCREEN zijn ook al een aantal interessante samenwerkingen ontstaan. Kunstenaars die muziek op elkaars werk afstemmen, of die samenwerken om tot het beste beeld van een projector te kunnen komen. Opvallend is dat op de expo weinig schermen te zien zijn. “Kunstenaars zijn vaak al voorbij het scherm. Ze keren zich ervan af van en gaan driedimensionaal werken. Het gaat meer om de omgeving. Nonotak, een lichtshow met muziek in een afgesloten ruimte, is meer een ervaring dan een kunstwerk. Je stapt in een kunstwerk en wordt onderdeel van het scherm. Het werk van Kimchi & Chips, waar licht reflecteert in bolle spiegels zodat er een soort geestverschijning ontstaat, toont nieuwe mogelijkheden van techniek. Het prikkelt de verbeelding en komt echt los van het scherm. Het publiek beweegt zich dan ook anders.”
Vrijdagavond stond Underworld in een volgepakte hal van het Klokgebouw. Het concert, eerder te zien in Paradiso Amsterdam, kreeg vijf sterren van de Volkskrant, met name vanwege de lichtshow. In de gigantische ruimte in het Klokgebouw valt die lichtshow een beetje weg. Zeker als je het vergelijkt met alle andere lichtshows die op de expo te zien zijn. “Het grappige is dat Eindhovenaren een beetje gewend raken aan wat de stad allemaal biedt. Glow en STRP laten zien van wat er mogelijk is met licht. Het Klokgebouw is natuurlijk ook een bijzondere ruimte, totaal anders dan Paradiso. Het effect van die lichten wordt dan ook anders. Eindhovenaren zijn misschien gewend geraakt aan het gebouw. Veel kunstenaars die hier voor het eerst binnenkomen zijn echt onder de indruk van die grote industriële ruimtes.”
Voor de volgende biënnale hoopt Bienert dat de verschillende doelgroepen meer gaan mengen. “STRP is nu al heel erg bezig om mensen te verbinden. Senioren en scholieren lopen door elkaar over de expo en delen vanuit verschillende invalshoeken hun kennis. Ik zou graag zien dat er meer verbinding komt tussen de muziekdoelgroep die komt om te dansen, en de kunstdoelgroep die naar de expo komt kijken. Dit jaar ligt er al veel meer focus op de combinatie tussen kunst en muziek in de expo. Voor mij is de ideale biënnale in 2017 er een waarbij die doelgroepen meer verbonden zijn in zowel publiek als inhoud, en dat er meer focus komt op optredens en de samenwerking met de kunstenaars.”