Yvonne van Hest is als Program Director bij Brainport Development verantwoordelijk voor het PEOPLE domein. In haar columns voor IO Eindhoven focust ze op de regionale ontwikkelingen, achtergronden en trends in onderwijs en arbeidsmarkt.
Ik ben 47 jaar. Werk nu acht jaar bij Brainport Development en ben daar vooral bezig met onderwijs en arbeidsmarkt. En heb het de laatste jaren steeds meer over Leven Lang Leren. Ofwel Lerend Leven, of Leven Lang Ontwikkelen. En de nieuwste term: Leven Lang Nieuwsgierig.
Hoe meer ik met deze begrippen bezig ben, hoe meer ik erover lees en hoor, hoe minder ik er eigenlijk van begrijp. Iedereen in beleidsland is ermee bezig. Van de SER tot de provincies, van ondernemersplatforms tot hoger onderwijs. WE moeten een Leven Lang Leren, anders zijn WE over een paar jaar niet meer geschikt voor onze banen. Want die veranderen in een razend tempo. En ja, dat klopt. Machines worden slimmer en vereisen andere vaardigheden. Klanten verwachten dat hun leveranciers beter meedenken. En we moeten allemaal meer digitaal worden. Dus ik snap het als een medewerker van een technisch bedrijf continu bij moet leren om de nieuwe machine beter te bedienen. Of niet alleen technische vaardigheden nodig heeft, maar ook probleemoplossend vermogen om met zijn klant mee te denken.
Totdat we het bij Brainport Development gingen hebben over ‘practice what you preach’ en ik over mezelf ging nadenken. Want als WE met z’n allen ons leven lang moeten leren, dan moet ik dat ook. Vind ik. Maar wat is dat dan voor mij, dat leven lang leren? Ik, een vrouw, full-time werkende moeder van 47 jaar, die niet eens weet wat ze later wil worden. En dat waarschijnlijk ook nooit zal weten. Maar hoe moet ik nou weten wat ik dan moet leren als ik niet eens weet wat ik over – pak ‘m beet 5 jaar – doe? Ik, die toch aardig wat onderzoeken, rapporten en adviezen over leven lang leren, leven lang ontwikkelen, future skills, en zo meer, gelezen heb? Ik, die bijna elke dag met iemand uit bedrijfsleven, onderwijs of overheid over dit onderwerp praat.
Waarom moeten we eigenlijk allemaal ons leven lang ontwikkelen?
En toen viel bij mij het kwartje. Want dat is het natuurlijk. Ik leer elke dag. Door te lezen, door te praten, door te doen. Mijn baan is één doorlopende band van leren en ontwikkelen, van nieuwsgierigheid. Sterker nog, ik leer continu mijn absorptie vermogen te vergroten, omdat ik in de veelheid van informatie zoveel tot mij neem. En geldt dat niet in meer of mindere mate voor iedereen? De verkoopster door interactie met haar klant, de app bouwer door continu te verbeteren, de kok door nieuwe gerechten uit te proberen. En de werkzoekende door een brief te schrijven of een sollicitatiegesprek te voeren.
Waar zit het probleem dan? Waarom moeten we allemaal ons leven lang ontwikkelen? Ik denk dat het is omdat we het niet weten. Zelfs als je wel weet wat je later wilt worden, weet je niet of je het nog wel kàn worden. En die onduidelijkheid maakt ons onzeker. Maakt dat we leven lang ontwikkelen als een algemeen ‘must do’ begrip hebben gemaakt. Als je d’r niet aan doet, doe je niet mee. Maar we doen er dus eigenlijk allemaal aan.
En toch ben ik het er wel mee eens dat we er méér mee moeten. Allemaal. Juist vanwege die onzekerheid. Maar wat en hoe, daar ben ik nog niet uit. Moeten we dan eerst allemaal weten wat we later willen worden om gerichter nieuwe dingen te leren? Of moeten we preciezer weten wat voor banen er over – zeg 7 jaar – zijn, om allemaal die richting op te leren? Hmmm, beiden niet echt opportuun denk ik. Of moeten we de focus leggen op het leren van competenties om flexibel te zijn? Zodat je verschillende soorten werk kunt doen.
Laat me in mijn huidige baan nog even nieuwsgierig verder leren, over leven lang leren en proberen het antwoord te vinden.
